Jak postępować z dziećmi nadpobudliwymi

Jak postępować z dziećmi nadpobudliwymi?

W każdym zespole klasowym można zaobserwować problematyczne zachowanie dzieci nadpobudliwych. W systemie nerwowym tych dzieci występuje przewagi procesów pobudzania nad procesami hamowania. Nadpobudliwość psychoruchowa dotyczy sfery ruchowej, jak i psychicznej, a przejawia się w:
a) zwiększonej liczbie wykonywanych przez dziecko ruchów, niepokojem ruchowym oraz nawykami ruchowymi i mimowolnymi ruchowymi wyładowaniami zwanymi tikami,
b) silnymi reakcja na bodźce,
c) zaburzeniach funkcji poznawczych, głównie w trudnościach w skupieniu uwagi,
d) pochopności i pobieżności myślenia.
Najbardziej zauważalnym objawem nadpobudliwości jest tzw. nad ruchliwość. Dzieci nad ruchliwe określane są jako „wiercipięty”, które ciągle się kręcą, mówią, dużo gestykulują, robią miny. Ich bezcelowa krzątanina i wiercenie się przeszkadza. W domu i w szkole. Są gadatliwe, skłonne do burzliwych przejawów gniewu, agresywne.
Niemożność utrzymania określonej podstawy ciała oraz liczne tzw. ruchy dodatkowe, od których trudno im się powstrzymać, decydują o tym, że już w pierwszych dniach nauki szkolnej dzieci nadpobudliwe zwracają na siebie uwagę nauczycieli jako dzieci „niegrzeczne”, „niespokojne”, „przeszkadzające”, „trudne”, „złośliwe” itp.
Dzieci te nie są zdolne do dłużej trwającego wysiłku fizycznego jak i umysłowego, chociaż potrafią w pewnych sytuacjach zmobilizować się do pracy. I dlatego dość często pod ich adresem są kierowane wypowiedzi, że „jak chce to szybko zrobi zadanie” i „jak chce to jest grzeczny” itp.
W zachowaniu dzieci nadpobudliwych mogą występować objawy typowe dla trzech sfer nadpobudliwości: ruchowej, emocjonalno-uczuciowej oraz poznawczej, bądź też może przeważać jedna grupa objawów, a pozostałe mogą być mniej nasilone. Są dzieci, które podczas lekcji nie kręcą się nie wychodzą z ławek, lecz bawią się drobnymi przedmiotami przyniesionymi z domu, oglądają obrazki, rysują. Przywoływane do porządku niecierpliwią się gryzą ołówek, poprawiają włosy, zwijają kołnierzyk itp.
Reakcje uczuciowe dziecka nadpobudliwego są niewspółmiernie do wywołujących je bodźców. Dziecko takie jest nadmiernie wrażliwe, skłonne do płaczu, popada w konflikty z otoczeniem. Jest przez to w grupie rówieśniczej mało lubiane, a często nawet odrzucane. Przeżycia uczuciowe decydują o kierunku i treści działania. Dlatego dziecko nadpobudliwe ma trudności w podporządkowaniu się wymaganiom otoczenia. Nie liczy się z sytuacją, w jakiej się znajduje i tym, jak powinno się w niej zachować. Reakcją na zwróconą uwagę, np. przy odrabianiu lekcji, może być rzucenie zeszytu, krzyk, wstawanie od stołu, wybieganie z pokoju, trzaskanie drzwiami. Często jest niezadowolone, nie odpowiada mu to, co się aktualnie wokół niego dzieje, krytykuje kolegów, zniechęca siebie i innych do podejmowania działań.
Objawem nadpobudliwości jest również szybka reakcja układu wegetatywnego na przeżycia psychiczne – bicie serca, czerwienienie się ...