Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Kształtowanie się obrazu siebie u dzieci i młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie w stopniu lekkim
Możliwość osiągnięcia niezależności życiowej w tym zdolności wypełniania ról społecznych, na przykład: pracownika, rodzica, małżonka, pozostaje w związku ze spostrzeganiem siebie jako osoby autonomicznej, a jednocześnie zintegrowanej naturalnymi więzami ról z grupa i społecznością. Efektem tak przebiegającego procesu spostrzegania jest pozytywny obraz siebie. Przyjmuje się zatem, iż znaczącym aspektem psychospołecznego funkcjonowania osób z upośledzeniem umysłowym jest nabycie przez nie szeroko rozumianych umiejętności społecznych, które stanowią o normalizacji ich życia, kształtowanej również pozytywnym obrazem siebie.
R. Meili jeden z psychologów, stwierdził, że ,, badania osobowości prowadzą do dwóch przynajmniej konstalacji. Pierwszą jest stwierdzenie, że interakcja między organizmem a otaczającym środowiskiem, głównie społecznym, tworzy organizację całości mającą punkt centralny bardziej lub mniej uważny, drugą- dopuszczenie możliwości, że tym punktem centralnym- mniej lub więcej wyraźnym- jest koncepcja własnej osoby”
Na tworzenie ,, obrazu samego siebie” w/g psychologów z Karin Hasney na czele, wpływa z jednej strony doświadczenie poprzez uspołecznienie i wrastanie w kulturę, , a z drugiej system wartości związany ze strukturą własnego ja w wyniku uprzednich doświadczeń. Wedle tych poglądów rozwijający się, a zatem stały ,,obraz samego siebie” odgrywa kluczową rolę w strukturze osobowości” . ,,Obraz” ten jest wyraźnie chroniony przez jednostkę, co wskazuje jak ważny jest on dla jednostki.
Połączenie w jedną koncepcję tych dwóch obrazów siebie samego i świata daje możność wyodrębnienia w ,, obrazie siebie” trzech postaw, które tłumaczą się właśnie w zestawieniu ze swoim ,,obrazem świata”, na który rzutują własne w nim role. Są to ,,obraz samego siebie” i ,,obraz świata” na którego tle ujmuje się siebie takim, jakim się jest- (,,ja rzeczywiste”) ,,obraz ja” takiego, jakim chciałoby się być (,,ja idealne”) oraz ,, ja realnego”, potencjalnego, tzn. ,,ja” takiego, które mogłoby się zrealizować, gdyby były odpowiednie warunki.
Samoakceptacja to stosunek człowieka do samego siebie w każdym z nas tworzy się w dzieciństwie i rozwija przez całe życie ,, obraz własnej osoby”. Jego początkiem jest rozróżnianie ,,ja” i ,,nie-ja”, dostrzeżenie własnej odrębności. Pojęcie własnego ,,ja” obejmuje wygląd i cechy fizyczne, umiejętności i zdolności, cechy fizyczne, pragnienia i potrzeby, postawy i pozycję w rożnych grupach ludzkich, w których się znajdziemy- tak, jak sami je odczuwamy. Własne ,,ja” decyduje co postrzegamy jako ,,moje”, z jakimi ocenami, przekonaniami, ale też jakim grupami się utożsamiamy. Obraz własnej osoby jest uogólnieniem naszych doświadczeń, nie zwerbalizowanym, ale konkretnym. Wiemy jacy jesteśmy skłonni ostro przeciwstawić się komuś kto odbiera nas inaczej niż my sami . Jesteśmy też zdolni do ...
