Diagnoza ucznia z problemami dydaktyczno-wychowawczymi

Diagnoza Pedagogiczna Ucznia z Problemami Dydaktyczno-Wychowawczymi

Spis treści:

I. Część teoretyczna 2

II. Część badawcza 7

1. Część orzekająca 8
2. Część analityczno-uzsadniająca 10
3. Część prognostyczna 14
4. Metody, środki i warunki postępowania naprawczego 15

Załączniki 18

I. Część teoretyczna

Na użytek procesu diagnostycznego, którego celem jest rozpoznanie przyczyn trudności dydaktyczno-wychowawczych u dziecka oraz znalezienie dla niego adekwatnych form pomocy przyjmiemy na początku za E. Potempską ogólną definicję diagnozy klinicznej w psychologii: „jest to czynność nastawiona na wyjaśnienie określonego funkcjonowania człowieka, z punktu widzenia genezy tego funkcjonowania, jej psychologicznych mechanizmów i skutków”.
A. Lewicki definiuje ten proces podobnie uwzględniając w swej definicji fakt, iż można diagnozować całość funkcjonowania człowieka lub tylko jego zaburzony fragment, i że odbywa się to przy pomocy psychologicznych metod klinicznych.
Termin diagnoza pochodzi z języka greckiego (diagnosis) i oznacza rozpoznanie, rozróżnienie. Współczesna interpretacja tego terminu podkreśla dwa jej składniki:
zebranie niezbędnych danych
krytyczne ich opracowanie na drodze rozumowej
Termin diagnoza najwcześniej używany był w medycynie. Obecnie wyraz ten jest w coraz szerszym zakresie stosowany i oznacza wszelkie rozpoznanie.
Każda diagnoza jej wyniki (w tym także pedagogiczne) może być traktowana jako ważny i integralny składnik postępowania celowościowego, twierdzi A. Podgórecki. Wówczas podstawowy cel badań diagnostycznych jest nie tylko poznawczy, ale jest równocześnie traktowany jako niezbędny element skutecznego działania pedagogicznego.
Według A. Kamińskiego „diagnoza oznacza rozpoznanie badanego stanu rzeczy na podstawie zebranych objawów i znanych ogólnych prawidłowości, przez przyporządkowanie stwierdzonych objawów do określonego ich typu oraz przez wyjaśnienie genetyczne tego stanu, określenie jego fazy obecnej i przewidywanego rozwoju.” Zdaniem A. Kamińskego pedagogika przejęła pojęcie diagnozy z teorii pracy socjalnej. Diagnoza pedagogiczna indywidualnych przypadków lub grup ujmowana jest zawsze w kontekście środowiskowym, gdyż uwarunkowań sytuacji i losów jednostek i grup należy szukać w najbliższym środowisku, a przede wszystkim w rodzinie, szkole, miejscu pracy, miejscu zamieszkania, w grupie koleżeńskiej. Stąd też diagnoza pedagogiczna ma zawsze aspekt społeczny.
Pojęcie diagnozy do nauk społecznych wprowadziła w latach I Wojny Światowej Marry Richmond - czołowa działaczka amerykańskich organizacji charytatywnych. Przejmując od medycyny dla potrzeb służb społecznych termin diagnoza (rozpoznanie). Twierdziła ona m.in., że nie wolno zadowalać się stwierdzeniem różnych objawów nędzy, wykroczeń i wykolejeń ludzi, lecz trzeba docierać do przyczyn, poszukując ich zarówno w charakterologicznych cechach „pacjenta”, jak i w jego sytuacji środowiskowej.” Dlatego owo rozpoznanie nazwała diagnozą społeczną. Marry Richmond opracowała też narzędzie takiej diagnozy - wywiad środowiskowy, który w naukach społecznych stanowi obecnie jedną z podstawowych technik badawczych.
W pedagogice społecznej ...