Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Barbara Głogowska-Gryziecka
,,Poszukiwanie fioletu i oranżu w każdej parze znoszonych butów…” - recenzja książki Katarzyny Grocholi Zielone drzwi, Wydawnictwo Literackie 2010, s.407.
,,Polką żeś ty świat ujrzała,
Polką będziesz umierała,
Polka w Polsce miłość toczy,
Polka w Polsce zamknie oczy.” (s. 11)[1]
Grochola urodziła się w 1957 roku w Krotoszynie, jest córką polonistki i prawnika, obecnie mieszka w Milanówku pod Warszawą. Ukończyła warszawskie VII Liceum Ogólnokształcące im. Juliusza Słowackiego. Zanim stała się popularną pisarką imała się różnych zajęć. Pracowała jako salowa, konsultantka w biurze matrymonialnym, sekretarka, pomocnik cukiernika. Współpracowała m.in. z czasopismami ,,Jestem", ,,Poradnik domowy". Niedawno uczestniczyła w XI edycji programu TVN, Taniec z gwiazdami i zajęła w nim trzecie miejsce. Za utwory dramatyczne Pozwól mi odejść i Kot mi schudł otrzymała 4 nagrody w konkursie dramaturgicznym Tespis 2000, natomiast za powieści Nigdy w życiu! Przyznano jej w 2001 i 2002 roku nagrodę AS EMPiK-u. Jest autorką książek takich jak: Przegryźć dżdżownicę (1997), Nigdy w życiu! (2001), Serce na temblaku (2002), Ja wam pokażę! (2004), Osobowość ćmy (2005), A nie mówiłam! (2006), Trzepot skrzydeł (2008), Kryształowy Anioł (2009), Zielone drzwi (2010), oraz zbiorów opowiadań: Podanie o miłość (2001), Zdążyć przed pierwszą gwiazdką (2002), Upoważnienie do szczęścia (2003). Na uwagę zasługują także jej wywiady-rzeki z psychoterapeutą Andrzejem Wiśniewskim - Związki i rozwiązki miłosne (2002), Gry i zabawy małżeńskie i pozamałżeńskie (2006). Grochola obecnie współtworzy sztuki teatralne i telewizyjne seriale. Jej utwory wpisują się w nurt literatury kobiecej, a powieść kobieca – jak zaznacza Ewa Kraskowska - ,,[...] startuje tam, gdzie się z reguły kończy romans, a zaczyna proza życia. Istota tego gatunku zasadza się na maksymalnym zmniejszeniu dystansu między autorką, bohaterką a czytelniczką, czemu sprzyja występowanie czynnika autobiograficznego.”[2]
Nowa książka Katarzyny Grocholi pod tytułem Zielone drzwi [3]ukazała się w 2010 roku, liczy 407 stron. Szybko zdobyła popularność pośród stałych czytelników. Możliwe, że wpłynął na to jej autobiograficzny charakter. Pamiętać też trzeba, że przecież ,,najważniejszym elementem kobiecej powieści jest protagonistka (lub kilka protagonistek), będąca przeciwieństwem stereotypowej heroiny literackiej. W istocie, z całą swą zwyczajnością i losem, który odzwierciedla biografie statystycznych kobiet, jest ona anty - heroiną, tak mało w niej na pozór materiału na książkę.”[4][5] Wydaje się zatem, że czytamy o Grocholi – bohaterce, którą cechuje przeciętność, towarzyszy jej zwykłość zdarzeń, ale to właśnie te opisane ,,pospolite” przygody, jakich doświadczyła, przysparzają jej nowych czytelników. Bo przecież wszystko zdaje się być typowe, a w zachwyt wprawia stereotypowość bohaterki.
W utworze zapisane zostały przygody ...
