Pedagogika społeczna, a gromady zuchowe

PEDAGOGIKA SPOŁECZNA, A GROMADY ZUCHOWE


1 Rozwój pedagogiki społecznej

Dzięki rozwojowi biologii w XIX w. wzrosła nasza wiedza o przyrodzie , rozszerzyło

się poznanie i wiedza o człowieku , pogłębione zostały pojęcia antropologiczne .

W laboratorium W.Wundta w Lipsku G.S.Hall i J.W.Dawid badali rozwój pojęć u

dzieci oraz „ zasób umysłowy”. Psychofizjologia pobudziła badania pedagogiczne i

stanowiła czynnik rozbudzający tworzenie empirycznej struktury nauki o wychowaniu.

Dawid sformułował koncepcję „ pedagogiki doświadczalnej”. Badania nad genezą i

rozwojem psychiki człowieka wykazały , że psychika człowieka jest skoordynowanym

układem , powiązanym funkcjonalnie w jednolitą całość. Kierunek rozwoju człowieka

wyznaczają ogólne prawa przyrody. Dążenie do wykrycia i wyjaśnienia praw rozwoju

człowieka doprowadziło do powstania nauki o dziedziczności – genetyki.

Oprócz teorii genetycznej duży wpływ na rozwój myśli pedagogicznej wywarła

teoria ewolucji ( Darwin ). Darwinowska teoria rozwoju wiąże się ściśle człowieka z

całym światem przyrody.

Jednostka jest ściśle powiązana ze środowiskiem społecznym , a środowisko

społeczne może istnieć i rozwijać się dzięki wzajemnej solidarności wszystkich jego

członków. Ważne jest wychowanie społeczne jako rozwijanie altruizmu i poczucia

solidarności. Społeczeństwo posiada swoistą strukturę i funkcjonuje według określonej

prawidłowości. Wychowanie więc podporządkowane jest celom społecznym, jest

„metodycznym uspołecznianiem młodego pokolenia”, warunkującym trwałość i rozwój

społeczeństwa. Wychowanie jest oddziaływaniem pokoleń dorosłych na pokolenia

młodych , które nie osiągnęły dojrzałości do życia społecznego.

Termin pedagogika społeczna wprowadził A. Diesterweg. Był okres

wzmagających się tendencji do upowszechniania oświaty . Pedagogika społeczna

kształtowała nowe tereny praktyki wychowawczej głównie poza szkołą, w środowisku

życia ucznia, interesowała się funkcjonowaniem instytucji kulturalnych, wychowawczych,

socjalnych .

W 1893r. Kongres Pracowników Opiekuńczych w Nowym Jorku uchwalił

powołanie socjalnych uczelni kształcących systematycznie pracowników służb

społecznych.W 1898r.w Nowym Jorku utworzona została pierwsza uczelnia dla pracowników

socjalnych.W początkach XXw.wielką popularność uzyskała metoda indywidualnych

przypadków stworzona przez M.Richmond.Następnie renesans dorobku naukowego

Pestalozziego oraz próby spojrzenia na jego koncepcję szkoły elementarnej,opieki nad

dziećmi i młodzieżą i wykorzystania tej idei w celu wzbogacenia teorii pedagogicznej.

Koncepcje i osiągnięcia praktyki wychowawczej Pestalozziego wpłynęły bardzo silnie na

dalszy rozwój pedagogiki społecznej.

N.Krupska-wychowanie społeczne polega na przekazywaniu dzieciom i

młodzieży wiadomości o społeczeństwie i prawach rozwoju społecznego oraz na

organizowaniu aktywnego współudziału młodej generacji w życiu społecznym.

W Polsce pedagogika społeczna zaczęła się rozwijać na przełomie XIX i XXw.

S.Karpowicz usiłuje stworzyć naukę o wychowaniu,czyli pedagogikę,opartą na

obiektywnych podstawach teoretycznych. Swój system pedagogiczny oparł na uogólnieniach

wspolczesnej nauki.Podstawową tezą systemu pedagogicznego jest ścisła zależność między

procesami życiowymi a środowiskiem.Terenem praktycznej realizacji ...