Program zajęć opartych na Metodzie Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

KATARZYNA LELEK

PROGRAM ZAJĘĆ OPARTYCH NA METODZIE RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE

SPIS TREŚCI

1. Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

2. Założenia Metody Ruchu Rozwijającego

3. Struktura zajęć

4. Ćwiczenia stosowane w Metodzie Weroniki Sherborne

5. Przykładowe scenariusze zajęć z wykorzystaniem Metody Ruchu Rozwijającego

6. Skala Obserwacji

METODA RUCHU ROZWIJAJACEGO WERONIKI SHERBORNE

Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne oparta jest głównie na ruchu, ponieważ towarzyszy on życiu człowieka od narodzin do śmierci, ujawniając się w różnych formach jego aktywności. Jest to na przykład ruch :

„użytkowy" związany z życiem codziennym i zaspokaja-niem różnych potrzeb człowieka,

ruch „profesjonalny" wykonywanyw uprawianym zawodzie,

ruch „ekspresyjny", za pomocą któregoczłowiek wyraża swe emocje, jak też ruch, który służy nawiązywaniu kontaktów i komunikowaniu się z otoczeniem.

Studia nad ruchem ludzkim zawdzięczamy jednak przede wszystkim Rudolfowi Labanowi. W swej pracy z 1948 r. Modern Educational Hance dowodzi on tezy o fundamentalnym znaczeniu ruchu dla rozwoju jednostki, gdyż wszyscy ludzie mają zdolność porozumiewaniasię za pomocą ciała, a ruch jest naturalnym środkiem komunikacji. Zdaniem R. Labana zdrowe dzieci rodzą się z potencjalną zdolnością wykonywania wszystkich ruchów. Ich rozwój ruchowy przebiega od spontanicznej ekspresji ruchowej, naturalnej dla małego dziecka, do usztywnienia, zahamowania i nadmiernego kontrolowania ruchów przez ludzi dorosłych. Niemowlęta poruszają się swobodnie, w sposób naturalny, ich ruchy są słabo skoordynowane, lecz poziom koordynacji wzrasta wraz z wiekiem dziecka. Ruchy dziecka wywodzą sięz odziedziczonego wzorca genetycznego i zależą od czynników oddziałujących na centralny system nerwowy dziecka. Otoczenie społeczne w jakim rozwija się dziecko, kształtuje również jego sposób poruszania się. Ruch umożliwia człowiekowi nawiązanie fizycznego kontaktu z otaczającą go rzeczywistością i jest warunkiem jego zdrowia psychicznego.

W metodzie R. Labana i W. Sherborne wyróżnia się kilka kategorii ruchu:

ruch prowadzący do poznania własnego ciała,

ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym,

ruch wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem,

ruch prowadzący do współdziałania w grupie,

ruch kreatywny

W efekcie badań nad ruchem R. Laban wyróżnił kilka aspektów, które mogą służyć do analizy ruchu, a mianowicie:

Cechy ruchu: energia, płynność, przestrzeń i czas

Kierunki ruchu: wysoko — nisko, z boku — na bok, tył —przód

Związek z grawitacją: ciężkość — lekkość

Związki z partnerem i grupą: z partnerem („przeciw" i „razem");3-4 osoby; cała grupa.

Wszystkie te aspekty zostały zawarte w modelu R. Labana, zmodyfikowanym przez W. Sherborne

Analiza ruchu według Rudolfa Labana i Weroniki Sherborne

Model stanowi syntezę informacji dotyczącą ciała ludzkiego. Takie syntetyczne ujęcie różnych aspektów ruchu ciała ludzkiego ułatwia zarówno programowanie zajęć, jak i ...