Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
„Marzenia osiągnięcia czegokolwiek bez EQ
przypominają próby żeglowania pod wiatr”
(Stine)
Dziecko emocjonalnie inteligentne
Inteligencja ludzka jest jednym z determinantów życiowego sukcesu. Na przestrzeni wielu lat pojawiało się wiele jej koncepcji i definicji. Starano się m.in. znaleźć powiązania pomiędzy inteligencją a osobowością. W wyniku tych poszukiwań w latach dziewięćdziesiątych XX wieku narodziła się koncepcja inteligencji emocjonalnej.
Badaniem inteligencji emocjonalnej zajmowało – i zajmuje – się wielu badaczy, tworząc jej własne koncepcje. Jedną z nich – chyba najbardziej rozpowszechnioną - jest koncepcja Daniela Golemana, który definiuje inteligencję emocjonalną jako podstawową zdolność postrzegania samego siebie, obejmującą umiejętność rozpoznawania własnych uczuć; panowania nad impulsami emocjonalnymi; zapał, wytrwałość w dążeniu do celu mimo niepowodzeń; optymizm; zdolność motywacji i empatii, a także współpracę i nawiązanie poprawnych stosunków z innymi osobami. Spośród podanych umiejętności Goleman wyróżnił pięć podstawowych kategorii tj.: znajomość własnych emocji (samoświadomość), kierowanie emocjami (samoregulacja), zdolność motywowania się, rozpoznawanie emocji u innych (empatia) oraz nawiązywanie i podtrzymywanie związków z innymi.
Z powyższymi kategoriami pokrywają się też reguły wychowania - przedstawione przez autorów książki „Dziecko emocjonalnie inteligentne” M.J. Eliasa S.E.Tobiasa, B.S.Friedlandera – tj.:
„Bądźcie świadomi własnych uczuć oraz uczuć innych ludzi.
Okazujcie empatię i zrozumienie dla punktu widzenia innych osób.
Pozytywnie radźcie sobie z impulsami emocjonalnymi i behawioralnymi.
Bądźcie nastawieni na realizację pozytywnych celów i planów.
Korzystajcie z pozytywnych umiejętności społecznych w relacjach międzyludzkich.”
Powyższą książkę można więc potraktować, jako przewodnik w zakresie prostych i ważnych technik ułatwiających wychowanie dziecka zgodnie z zasadami inteligencji emocjonalnej.
Jak pisze Daniel Goleman „Sukces życiowy co najwyżej w dwudziestu procentach zależy od IQ, a więc pozostaje osiemdziesiąt procent innych oddziaływań” czyli grupa czynników nazywana inteligencją emocjonalną. Inni badacze - zajmujący się tą tematyką - również uznają inteligencję emocjonalną za zdolność najwyższego rzędu, ponieważ to właśnie jej wysoki poziom warunkuje lepsze wykorzystanie zarówno zdolności intelektualnych, poznawczych, jak i społecznych.
Udowodnionym jest już, że sposób naszego myślenia – pozytywny lub negatywny – może w znacznym stopniu wpływać na to, jak mózg przetwarza, magazynuje i przywołuje informacje, a więc na naszą zdolność uczenia się. Stan psychiczny reguluje bowiem – podobnie jak pożywienie – wydzielanie neuroprzekaźników. Kiedy dziecko jest w dobrym nastroju mózg produkuje związki - działające, jak naturalne środki uspakajające – tj. endorfiny. Pobudzają one podstawowy neuroprzekaźnik (acetocholinę)powodujący utrwalanie nowych informacji w różnych częściach jego mózgu. Jeżeli natomiast u dziecka pojawia się notorycznie lęk, złość czy inne negatywne uczucia, możliwości jego pamięci operacyjnej do przetwarzania - tego czego stara się nauczyć - automatycznie spadają. Dlatego też niejednokrotnie dzieci, które mają niskie ...
