Uczenie się osób niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu umiarkowanym i znacznym

Niepełnosprawni intelektualnie w stopniu umiarkowanym i znacznym odznaczają się poważnymi uszkodzeniami centralnego układu nerwowego. Mowa ich jest agramatyczna, często bełkotliwa i niewyraźna, słownictwo ubogie. Charakterystyczna sugestywność cechuje ich zachowanie. W myśleniu występują wielkie utrudnienia w przyswajaniu pojęć abstrakcyjnych, a także w rozumieniu stosunków logicznych.

UCZENIE SIĘ OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH INTELEKTUALNIE W STOPNIU UMIARKOWANYM I ZNACZNYM

 

Niepełnosprawni intelektualnie w stopniu umiarkowanym i znacznym odznaczają się poważnymi uszkodzeniami centralnego układu nerwowego. Mowa ich jest agramatyczna, często bełkotliwa i niewyraźna, słownictwo ubogie. Charakterystyczna sugestywność cechuje ich zachowanie. W myśleniu występują wielkie utrudnienia w przyswajaniu pojęć abstrakcyjnych, a także w rozumieniu stosunków logicznych. Upośledzeni umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym w rozwoju poznawczym pozostają na poziomie przedoperacyjnym. Spostrzegają wolniej, mniej dostrzegają elementów i błędnie ujmują powiązania i stosunki między przedmiotami. Spowolnienie, wąski zakres, trudności różnicowania dotyczą nie tylko wzroku, lecz również innych zmysłów, w tym szczególnie słuchu i kinestezji. Wpływa na to obniżenie rozwoju wyższych procesów psychicznych. Wyraźnie zróżnicowany jest poziom potrzeb poznawczych tych dzieci. Zakres pamięci jest wąski, a trwałość i wierność znikoma.

Rozwój dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu znacznym i umiarkowanym przebiega z dużym opóźnieniem. Na wiek 4-5 lat przypadają początki samodzielnego chodzenia oraz wypowiadania pierwszych słów. Dzieci te nie przejawiają inicjatywy i samodzielności. Z trudem przyswajają sobie podstawowe czynności (ubieranie się, nawyki zachowania higieny osobistej). Istotną sprawą dla ich adaptacji społecznej jest wdrażanie do wykonywania prostych prac porządkowych oraz przygotowanie do kontaktu z otoczeniem przez poszerzenie ich zasobu słownego. Są to zasadnicze, podstawowe umiejętności, z jakimi mogą wejść do środowiska osób o prawidłowym rozwoju ogólnym.

Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu umiarkowanym i znacznym odczuwają potrzebę bezpieczeństwa, miłości i potrafią w sposób żywy ujawniać sympatię i potrzebę kontaktów społecznych. Cechy te sprzyjają procesowi ich kształcenia.

Punktem wyjścia do prowadzenia pracy rewalidacyjnej z dziećmi głębiej upośledzonymi umysłowo powinno być dokonywanie możliwie wszechstronnej oceny poziomu funkcjonowania danej osoby. Rozwój poszczególnych funkcji może być bardzo nierównomierny. Dla prawidłowego przebiegu procesu uczenia się głębiej upośledzonych umysłowo niezbędne są między innymi takie sprawności, jak: odbieranie bodźców sensorycznych i ich integrowanie, kojarzenie informacji w czasie i przestrzeni, przechowywanie informacji w pamięci czy wreszcie wykorzystywanie tych informacji w działaniu. Sprawności te są u dzieci głębiej upośledzonych umysłowo uszkodzone, stąd też ich uczenie się przebiega w ograniczony sposób i w znacznie wolniejszym tempie. Podkreślić trzeba znaczenie stosowania odpowiednich technik nauczania funkcjonalnego. Swoistość procesu uczenia się nie ogranicza się bowiem tylko do zwolnienia jego tempa. W zależności od czynnika etiologicznego uszkadzającego OUN obserwuje się u osób głębiej upośledzonych umysłowo jakościowe zmiany w procesie uczenia się. Dotyczą one zarówno uwagi, jak i spostrzegania, pamięci i rozumowania. Bardzo interesujących danych na temat uczenia się upośledzonych umysłowo dostarczyły badania inspirowane społeczną teorią uczenia się J. Rottera. Teoria ta zakłada ...