Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Wrażliwość estetyczna a potrzeba przeżywania piękna
Dzisiejsze czasy nie sprzyjają wbrew pozorom edukacji artystycznej. Z jednej strony mamy polską rzeczywistość z jej niekończącymi się sytuacjami przemian ustrojowych, ogromnym pędem ku ekonomii, marketingowi, komputerom, z drugiej kłopoty budżetu, wzrastające bezrobocie. Z jednej strony sytuacja, w której wyrasta pokolenie technokratów, obojętnych na piękno otaczającego świata i niezdolnych do wzruszeń estetycznych, z drugiej młodzi ludzie bez perspektyw, w których niewiele się inwestuje.
Czy wobec tego edukacja estetyczna ma szanse zająć znaczące miejsce w dzisiejszych czasach? Według mnie, tak. Jeśli uznaje się, że sztuka jest jedną z najistotniejszych form ekspresji, porozumienia, to częściej powinna być przyjęta za naturalny środek kształcenia i to w różnych okresach rozwoju jednostki. Częściej powinien to być środek inspirowania wartości i umiejętności niezbędnych do pełnego - intelektualnego, emocjonalnego i społecznego rozwoju człowieka. Trzeba pamiętać, że wychowanie przez sztukę nie zajmuje się przygotowaniem ludzi do zadań mechanicznych i nieinteligentnych, nie zachęca do czynności rozrywkowych, pozbawionych celu konstruktywnego i całkowicie biernych. Postawa konformizmu i bezmyślnej uległości dzięki sztuce może być zastąpiona twórczą aktywnością wyobraźni, tej wyobraźni, która staje się swobodnym wyrazem osobowości danego człowiekowi.
Jak powszechnie wiadomo, kontakt człowieka ze światem od najdawniejszych czasów wyraża się w twórczości artystycznej i z niej może być odczytywany. Proste i funkcjonalne wytwory człowieka pierwotnego świadczą o jego manipulacyjnym stosunku do wytworzonych rzeczy, a nadawanie tym rzeczom formy logicznej i przystosowanej do celu jest przejawem wyobraźni. Natomiast fakt, że forma ta jest najprostsza z możliwych i estetycznie „wyważona” świadczy o tym, że wyobraźnia została ponadto poruszona czystym upodobaniem, dążeniem do pełnej satysfakcji z dobrze wykonanego dzieła.
Wychowanie estetyczne pojawiło się w XIX w. Termin ten wprowadził F. Schiller. Wychowanie to ma długoletnią tradycję. Terminem tym określano procesy edukacyjne, których efektem było kształtowanie pewnego poziomu kultury estetycznej jednostki. Wyrażało się to, w dążeniu do rozwijania jej wrażliwości estetyczne, tkwiące w sztuce, wyrabianie smaku estetycznego przejawiającego się w tendencji do otaczania się pięknem i do wyrażania piękna we własnej działalności artystycznej.
Wychowanie estetyczne jest rozumiane szeroko, obejmuje wychowanie przez sztukę, czyli zespół oddziaływań zmierzających do ukształtowania wrażliwości człowieka dla wartości sztuki, wyrabiania w nim smaku estetycznego i kultury artystycznej, zapewniającej tożsamość kulturowego dziedzictwa w świadomości kolejnych pokoleń.[1] Wychowanie estetyczne, więc to proces oddziaływań zmierzający do wzbogacania przeżyć ludzi, a wykorzystania wartości tkwiących w związkach pochodzących spoza dziedziny sztuki. Teoria wychowania zajmuje się wychowaniem przez sztukę, wychowaniem do sztuki i wychowaniem za pomocą wartości tkwiących w naturze lub wytworach ...
