Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Wartości dydaktyczne dzieł wielkich klasyków gitary
Oceniając dziedzictwo pedagogiki gitarowej nie sposób ich pominąć. Wypracowali metody nauczania i styl gitary, który przetrwał próbę czasu. Ich kompozycje otworzyły przed gitarą sale koncertowe, czyniąc z niej instrument pożądany i popularny. Etiudy zaś nadal są ważnym punktem w dydaktyce. O kim mowa? o kompozytorach wyznaczających tzw. złoty okres w historii gitary. Poniżej przybliżamy twórców: F. Sor, D.Aguado oraz M. Giuliani.
XIX wiek to dla gitary klasycznej prawdziwy rozkwit, złoty okres, czas naprawdę znakomity. To była era wielkich wirtuozów, znakomitych kompozytorów i pedagogów. Czas przeobrażeń gitary jako instrumentu.
Krótki przegląd zaczynamy od Hiszpana - Fernanda Sora (1778-1839), o którym często mówi się „Beethoven gitary”. Był wielką postacią: wszechstronny muzyk, kompozytor, pedagog, ba nawet … chórzysta. Wprawdzie nie był z instrumentem związany tak bardzo jak M.Giuliani, ale to jego utwory z op. 31, 35 i 60 uznane zostały za najlepsze etiudy, jakie kiedykolwiek napisano dla początkujących. Wypracował swój własny styl, który następnie wyczerpująco zaprezentował w szkole pn. Méthode pour la guitare. Publikacja ta jest skarbnicą wiedzy nt. myśli pedagogicznej tamtych czasów i ważnym wkładem w poznanie historii instrumentu. Książka została wydana w 1830 r., a zatem wtedy, gdy F.Sor miał 52 lata: był wtedy już uznanym wirtuozem i powszechnie szanowanym nauczycielem. Podręcznik ten wykracza poza aspekty techniczne gry na gitarze, nawiązując także do zasad kompozycji. Dużo miejsca poświęca F.Sor postawie grającego, układowi rąk, czy sposobowi wydobycia dźwięków. Dziedzictwo F.Sora to kompozycje bardzo zróżnicowane pod względem stylu i formy (oznaczone aż 63 numerami opusów). Są to sonaty, walce czy tematy z wariacjami. Wśród nich ważne miejsce zajmują wspomniane etiudy, pisane zresztą przez całe życie (jest ich blisko 100). Najbardziej popularne to te z op. 6, 29, 31 i 35 dotykające takich kwestii technicznych, jak gra w tercjach, pasaże, szybko powtarzane dźwięki (tremolo), akordy czy staccato. Wspomniane kompozycje w rękach wirtuoza przemieniają się w przepiękne miniatury iskrzące się kolorem, różnorodnością faktury i urzekającą melodią. Zresztą F.Sor bardzo dobrze znał mocne i słabe strony gitary, czego przykładem jest Sonata C op. 25 (z 1827 r.) o nietypowej budowie formalnej. Z myślą o uczniach tworzył też duety.
W niektórych to uczeń gra trudniejszą partię a nauczycielowi powierzony jest akompaniament.
Nieco młodszy kompozytor i także Hiszpan - Dionisio Aguado (1784-1849) - podążał inną drogą twórczą. W przeciwieństwie do Sora nie był ani działaczem politycznym, wojskowym. Koncertował mniej i nie tworzył na inne instrumenty poza gitarą. Można rzec, że ...
