Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
METODYKA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE
W. Sherborne wypracowała w latach sześćdziesiątych system ćwiczeń, który ma zastosowanie we wspomaganiu prawidłowego rozwoju dzieci i w korygowaniu jego zaburzeń.
Główna idea metody to posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapia zaburzeń tego rozwoju. Opracowany przez W. Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi. Z tak zwanego baraszkowania, które pojawia się we wczesnym dzieciństwie każdego zdrowego dziecka i w każdej rodzinie.
PODSTAWOWE ZAŁOŻENIA METODY
Podstawowe założenia metody to rozwijanie przez ruch:
Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego.
Świadomości przestrzeni i działania w niej.
Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Udział w ćwiczeniach metodą W. Sherborne ma na celu stworzyć dziecku okazję do poznania własnego ciała, usprawnienia motoryki, poczucia swojej siły, sprawności i w związku z tym możliwości ruchowych, ponieważ dzięki temu zaczyna mieć ono zaufanie do siebie, zyskuje też poczucie bezpieczeństwa. Podczas ćwiczeń ruchowych dziecko może poznać przestrzeń, w której się znajduje, przestaje ona być dla niego groźna. Dlatego dziecko czuje się w niej bezpiecznie, staje się bardziej aktywne, przejawia większą inicjatywę, może być twórcze.
Metoda Weroniki Sherborne znalazła zastosowanie w profilaktyce i w terapii.W profilaktyce jako:
metoda wspomagająca rozwój, a więc stymulująca go;
forma pomocy dzieciom, młodzieży i dorosłym w różnych sytuacjach trudnych;
metoda relaksacyjna - odprężająca;
W terapii:
w pracy z dziećmi z zaburzeniami rozwoju psychoruchowego, a więc przede wszystkim w przypadkach niepełnosprawności intelektualnej oraz innego rodzaju niepełnosprawności;
dla dzieci z normą intelektualną, przejawiających zaburzenia w zakresie sfery emocjonalnej i społecznej;
stanowi doskonały wstęp do innych zajęć terapeutycznych, np.: logopedycznych;
Według W. Sherborne metoda przyczynia się do rozwoju dzieci niepełnosprawnych intelektualnie przede wszystkim w dwóch dziedzinach.
Pierwsza z nich to wykształcenie obrazu samego siebie oraz nawiązanie kontaktów społecznych. Podstawą do wyodrębnienia własnej osoby z otoczenia oraz poczucia tożsamości jest świadomość samego siebie, posiadania ciała oraz poszczególnych jego części. „Korpus jest często obszarem „martwym” nieznanym osobom opóźnionym w rozwoju. Nie zdają sobie one sprawy z tego, że maja tułów, plecy, biodra i ramiona. Ważne jest, aby pomóc im wyodrębnić centralną część ciała – tułów, ponieważ łączy on głowę z kończynami dolnymi. Świadomość, iż posiada ono tułów, pomaga dziecku w poruszaniu ciałem jako całością”
Dzięki specjalnie dobranym grupą ćwiczeń, które zostaną opisane w dalszej części pracy dzieci niepełnosprawne intelektualnie zyskują kontrole nad ciężarem ciała oraz poszczególnymi jego częściami. Daje im to min. bardziej naturalny sposób chodzenia oraz poczucie bezpieczeństwa ...
