Zaburzenia psychiczne wśród dzieci i młodzieży i ich rewalidacja.

Jest to referat przygotowany na spotkanie z rodzicami uczniów szkoły specjalnej, dotyczący zaburzeń psychicznych jakie występują wśród dzieci i młodzieży. Przedstawione zostały także metody rewalidacji tych zaburzeń.

„Zaburzenia psychiczne wśród dzieci i młodzieży i ich rewalidacja”

Na rozwój człowieka, a także na rozwój jego zaburzeń wpływa wiele przyczyn o niezwykłej złożoności. Należą do nich uwarunkowania genetyczne, ontogenetyczny rozwój biologiczny (tj. indywidualny rozwój organizmu obejmujący wszystkie zmiany od chwili zapłodnienia jaja), wczesne i późniejsze wpływy środowiskowe (rodzina, szkoła, szersze grupy społeczne).
W przypadku zaburzeń psychicznych ustalenie stanu zdrowia i choroby jest często bardzo trudne i zależy od wielu czynników. Lekarz ocenia na podstawie dokładnych wywiadów z rodzicami i dzieckiem czy zachowania, z powodu których dziecko zostało zgłoszone, mieszczą się w granicach normy dla wieku, danej fazy rozwojowej i warunków społeczno – kulturowych w jakich żyje dziecko. Następnie ocenie podlega charakter trudności dziecka, zaburzenia w zakresie życia rodzinnego, szkolnego, kontaktów z rówieśnikami. Konieczne jest ustalenie czy występują objawy psychopatologiczne powodujące uciążliwości psychiczne dla dziecka i zakłócające jego funkcjonowanie w środowisku. W niektórych przypadkach objawy są bardzo typowe i charakterystyczne. W tych przypadkach, na podstawie wywiadów, badania psychiatrycznego i neurologicznego dziecka, psychologicznego, badań ogólnych i pomocniczych, lekarz może ustalić rozpoznanie kierując się kryteriami zawartymi w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji chorób i Problemów Zdrowotnych w dziesiętnej rewizji ICD-10. W innych przypadkach występujące objawy o charakterze niespecyficznym (np. wybuchy złości, agresja, trudności adaptacyjne) pozwalają tylko na postawienie hipotez diagnostycznych, które wymagają dalszej weryfikacji.
Obowiązująca w Polsce od 1997 roku klasyfikacja ICD – 10 zawiera dwie grupy zaburzeń uznane za specyficzne dla okresu dziecięcego i młodzieńczego. Obejmują one: zaburzenia rozwoju psychicznego oraz zaburzenia zachowania i emocji rozpoczynające się zwykle w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym.
W kategorii zaburzenia rozwoju psychicznego najważniejsze grupy to:
a) specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka
b) specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych,
c) specyficzne zaburzenia rozwoju funkcji motorycznych,
d) całościowe zaburzenia rozwojowe.
Specyficzne zaburzenia rozwoju mowy i języka obejmują:
- specyficzne zaburzenia artykulacji (wypowiadane przez dziecko głoski są poniżej poziomu jego
wieku rozwojowego, co utrudnia mu porozumiewanie się),
- zaburzenia ekspresji mowy (mowa dziecka charakteryzuje się niewykształceniem lub znacznym
upośledzeniem rozwojem mowy spontanicznej, nazywania i powtarzania, przy zachowaniu
zdolności rozumienia mowy),
- zaburzenia rozumienia mowy – dysfazja recepcyjna (dziecko nie rozumie mowy, najprostszych
poleceń, w sferze emocji cechuje go wysoki poziom lęku).
Specyficzne zaburzenia rozwoju umiejętności szkolnych to :
- dysleksja (specyficzne trudności w nabywaniu umiejętności czytania u dzieci prawidłowo
rozwiniętych intelektualnie),
- dysgrafia (specyficzne zaburzenia opanowania poprawnej pisowni),
- dyskalkulia (specyficzne zaburzenia umiejętności arytmetycznych).
Specyficzne zaburzenia rozwoju funkcji motorycznych charakteryzują się wyraźnymi problemami z koordynacją motoryczna dziecka zarówno w zakresie dużych ruchów (opóźnienia siadania, chodzenia, trudności w zabawach ze ...