Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Marzena Hoffmann-Franki
RODZINA W PROCESIE REWALIDACJI DZIECKA
NIEPEŁNOSPRAWNEGO INTELEKTUALNIE
Rodzina uległa w ostatnich czasach różnym przeobrażeniom, jednak nawet pomimo zmiany funkcji jakie ma do spełnienia, pozostaje ona nadal dominującą instytucją wychowawczą, najważniejszym ogniwem w wychowaniu dziecka.
Współczesne badania naukowe nad rodziną potwierdzają znaczenie rodziny nie tylko dla rozwoju fizycznego i umysłowego dziecka, ale przede wszystkim dla prawidłowego rozwoju jego uczuć i postawy społecznej. Wpływ ten, jak się okazuje, zależy od tego, w jakim stopniu rodzice potrafią wypełnić swoje zadania w stosunku do dziecka oraz czy potrafią wywiązać się ze swoich rodzicielskich obowiązków wobec niego. Obserwacja działalności wychowawczej rodziców wykazuje, że dość często natrafiają oni na trudności w realizacji zadań wynikających z ich obowiązków rodzicielskich. Są nawet i tacy rodzice, którzy tych obowiązków w ogóle nie podejmują. Dla dziecka są to bardzo niekorzystne sytuacje. Znaczenie i rola jaką odgrywa rodzina oraz jej wpływ na całokształt rozwoju dziecka jest ważne nie tylko w odniesieniu do dzieci zdrowych, normalnie rozwijających się. Można chyba stwierdzić, iż w wychowaniu dziecka upośledzonego rola i znaczenie rodziny wzrastają. Sprawność umysłowa dziecka zależy w znacznej mierze od uwarunkowań biologicznych, zmienia się jednak wraz z wiekiem pod wpływem otoczenia stymulującego rozwój. Rewalidacja dziecka niepełnosprawnego zależy bowiem w dużej mierze od klimatu rodziny , w której wzrasta dziecko. Na klimat ten składają się postawy rodziców wobec dziecka, relacje pomiędzy członkami rodziny, a także charakterystyczny dla każdej rodziny sposób radzenia sobie z rozmaitymi problemami. Podstawowym problemem jest samo upośledzenie sprawności umysłowej dziecka, a właściwe podejście rodziny pozwala ten problem oswoić, ujarzmić.
Niepełnosprawność intelektualna w stopniu lekkim bywa zazwyczaj nie rozpoznawana u dziecka aż do wieku przedszkolnego, a nawet momentu rozpoczęcia przez nie nauki szkolnej. Kiedy jest ono w wieku poniemowlęcym, jedynie w przypadku występowania znacznego opóźnienia w rozwoju ruchowym lub znacznego opóźnienia w rozwoju mowy, można podejrzewać występowanie u dziecka niepełnosprawności intelektualnej.
W pozostałych przypadkach ten rodzaj niepełnosprawności diagnozowany jest w okresie przedszkolnym, a lekki jej stopień zazwyczaj dopiero w wieku szkolnym. W toku nabywania przez dziecko podstawowych kompetencji, potrzebnych mu do opanowania technik szkolnych, ujawniają się jego trudności w zakresie koncentracji uwagi, trudności w zakresie czytania, pisania, a także niedojrzałość emocjonalna czy zaburzenia zachowania. Tworzą one obraz kliniczny niepełnosprawności intelektualnej w stopniu lekkim. Dzieci, napotykające trudności w procesie uczenia się, pomimo udzielonego im wsparcia ze strony pedagoga, są kierowane do poradni psychologiczno-pedagogicznych w celu poddania ich procedurze diagnostyczno-orzekającej. Orzeczenie z poradni psychologiczno-pedagogicznej poparte jest wielostronnym badaniem i fachową opinią. Zawiera wskazówki ...
