Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Integracja odruchów wczesnodziecięcych wg. Koncepcji Sally Goddard Blyth i ich wpływ na proces uczenia się
Z programem ćwiczeń integrujących do zajęć ruchowych z dziećmi ze specjalnymi potrzebami, zetknęłam się podczas studiów podyplomowych. Koncepcja spodobała mi się ze względu na swoja prostotę i naukowe wyjaśnienia. Pomyślałam, że jest ona możliwa do zrealizowania z uczniami, którzy mają problemy w uczeniu się, problemy rozwojowe tym bardziej, że sama mam takie dziecko.
Program ten został opracowany w Instytucie Psychologii Neurofizjologicznej (INPP) w Wielkiej Brytanii. Koncepcja ćwiczeń integrujących opiera się na teorii odruchów pierwotnych z którymi każde dziecko rodzi się i które powinny wycofać się do 6 m-ca życia oraz na odruchach posturalnych, które pojawiają się po zaniknięciu odruchów pierwotnych i są obecne przez całe życie człowieka. Odruchy są wrodzonymi stereotypowymi reakcjami na bodźce. Wspierają rozwijające się dziecko do czasu gdy osiągnie ono rzeczywistą kontrolę nad specyficznymi funkcjami.
Odruchy pierwotne nie wygaszone tzw. Przetrwałe zaburzają rozwój psychoruchowy. Często przedłużająca się obecność odruchów pierwotnych powyżej 6-12 m-ca życia, a także nagromadzenie się odruchów lub ich brak, bądź występowanie niedojrzałych odruchów posturalnych powyżej 3,5 roku życia jest przyczyną opóźnienia neurorozwojowego. Objawami takiego stanu mogą być nadpobudliwość, nadwrażliwość, nie możność wykorzystania własnych możliwości, dysleksja, dyspraksja.
Należy pamiętać, że ruch jest pierwszym językiem dziecka i to właśnie dzięki ruchowi zaczyna ono poznawać świat i kontrolować swoje ciało. Najbardziej zaawansowaną formą ruchu jest pozostawanie bez ruchu i dopóki dziecko nie uzyska takiej umiejętności tzn. siedzenia, stania bez ruchu to nie będzie miało podstawowej umiejętności niezbędnej do uczenia się.
Program ćwiczeń integrujących bazuje na kontroli nad ciałem, które jest punktem wyjścia wszystkiego czego uczymy się w późniejszym życiu.
