Diagnoza i obserwacja pedagogiczna

Diagnoza i obserwacja pedagogiczna

Diagnoza i obserwacja pedagogiczna

Bardzo ważny jest pogląd, że lepiej jest zapobiegać niepożądanym zjawiskom, niż zwalczać ich konsekwencje. Obecnie panuje tendencja do obserwowania dzieci już od najmłodszych lat, aby ewentualnie jak najszybciej wychwycić u nich wszelkie nieprawidłowości sugerujące wystąpienie u nich trudności w pisaniu i czytaniu. Tendencja ta pozwala na wczesne zapobieganie niepowodzeniom szkolnym. Jednak nie wszystkie zaburzenia zostaną u dzieci wychwycone tak wcześnie, najczęściej zaburzenia dostrzega się u dziecka kiedy przekracza próg szkolny. Wtedy dziecko ze specyficznymi trudnościami zostaje zdiagnozowane i objęte specjalistycznymi zajęciami.

Diagnoza według Ziemskiego jest to rozpoznanie badanego stanu rzeczy, przez zaliczenie go do znanego typu albo gatunku, przez przyczynowe i celowościowe wyjaśnienie tego stanu rzeczy, określenie jego fazy obecnej oraz przewidywanego dalszego rozwoju.[1] Przedmiotem diagnozy są trudności i niepowodzenia ucznia
w procesie nabywania wiadomości i umiejętności szkolnych, ich przyczyny oraz ujemne konsekwencje dla rozwoju. Rzetelność, trafność i nieodłączność prognozy to cechy dobrej diagnozy. Aby postawić diagnozę należy zebrać wiele danych dotyczących dziecka, a nad ich opracowaniem musi pracować cały zespół.

Diagnoza interdyscyplinarna (wieloaspektowa) uwzględnia zebranie informacji w następujących zakresach:

- społecznym: środowisko rodzinne ucznia (warunki życia, sytuacja i stosunki
w rodzinie) i szkolne (funkcjonowanie dziecka jako ucznia i jako członka społeczności klasowej)

- medycznym: ogólny rozwój fizyczny dziecka - ogólny stan zdrowia: schorzenia somatyczne lub psychiczne, ewentualne anomalie lub odchylenia od norm rozwoju; badanie wzroku, słuchu lub inne badania

- psychologicznym: ocena poziomu rozwoju funkcji intelektualnych, orientacyjnych
i wykonawczych (percepcyjno – motorycznych), jak:

- percepcja wzrokowa

- słuchowa

- motoryka

- lateralizacja

- orientacja w schemacie ciała i w przestrzeni oraz koordynacja tych funkcji; ocena stanu psychicznego dziecka, procesów emocjonalno-motywacyjnych, socjalizacji
i osobowości,

- pedagogicznym: ocena poziomu wiadomości i umiejętności szkolnych, zakresu, rodzaju i specyfiki trudności w uczeniu się,

Generalizacja wyników diagnozy społecznej, medycznej, psychologicznej
i pedagogicznej stanowi syntetyczny opis, odpowiadający 5 fazom diagnozy [2]

- typologiczna
- genetyczna (etiologiczna)
- znaczenia dla całości
- fazy
- prognoza, czyli diagnoza rozwojowa
Obecnie diagnoza nie ogranicza się tylko do rozpoznawania stanów patologicznych, ale obejmuje również wszelkie rozpoznanie jednostkowych stanów rzeczy i ich tendencji rozwojowych w oparciu o znajomości ogólnych prawidłowości. Gdy w pełni rozpoznamy zjawisko i ujawnimy zaburzone mechanizmy warunkujące proces czytania i pisania, ustalimy ich przyczyny, a później spróbujemy określić dalszy rozwój stwarza wielokierunkowa diagnoza: pedagogiczna, psychologiczna medyczna. Poprzez taką diagnozę zostaje wyznaczony jej interdyscyplinarny charakter.

Diagnoza medyczna polega na wykluczeniu ewentualnych wad narządu wzroku i zmysłu słuchu. Diagnoza medyczna leży w gestii lekarzy specjalistów
i opiera się na badaniach specjalistycznych.

Diagnoza psychologiczna będzie opierała się ...