Zasady terapii pedagogicznej

Zasady terapii pedagogicznej

Terapia pedagogiczna jako działalność dydaktyczna i wychowawcza posiada jasno i precyzyjnie sformułowane zasady pracy, które są dla terapeutów pomocą
w organizacji pracy podczas terapii.

1.Zasada indywidualizacji środków i metod oddziaływania korekcyjnego.

Zasada ta obowiązuje również w dydaktyce ogólnej. Każde dziecko jest inne, inne są także ich problemy; u dyslektycznych dzieci istnieje ponadto duże zróżnicowanie co do zakresu, głębokości, rodzaju zaburzeń w rozwoju i trudności
w uczeniu się. Z tego powodu konieczne jest indywidualne podejście do dziecka, indywidualne konstruowanie zajęć, dostosowywanie środków, metod dydaktycznych
i wychowawczych. Zasada indywidualizacji powinna być również stosowana podczas przeprowadzania zajęć grupowych, gdzie polega ona na obserwacji przebiegu
i wyników pracy dziecka, pomaganiu mu w przezwyciężaniu wszelkich trudności
i motywowaniu go do działania.

2. Zasada powolnego stopniowania trudności w nauce czytania i pisania, uwzględniającego złożonośc tych czynności i możliwości percepcyjne dziecka.

Stopniowanie trudności polega na stopniowym zmniejszaniu, później zwiększaniu opracowywanego materiału, a także takim sposobie jego przekazania, aby był jak najbardziej przystępny dla dziecka. Ćwicząc z dzieckiem zaczyna się od prostych zadań oraz małego zakresu materiału, później stopniowo przechodzimy do trudniejszych zadań i zwiększamy partie materiału. Należy pamiętać, że przejść na trudniejszy etap ćwiczeń możemy wówczas gdy dziecko bezbłędnie wykonuje ćwiczenia z poziomu łatwiejszego; nie możemy mu zwiększać wymogów jeżeli sobie nie radzi z poprzednią partią materiału ponieważ wszelkie niepowodzenia zniechęcę dziecko do dalszej pracy.

3. Zasada korekcji zaburzeń: ćwiczenie przede wszystkim funkcji najgłębiej zaburzonych i najsłabiej opanowanych umiejętności.

Jak sama nawa wskazuje zasada ta nakazuje poświęcenie podczas trwania zajęć dużej uwagi na ćwiczenie tych funkcji, które są najgłębiej zaburzone przestrzegając oczywiście zasady stopniowania trudności i zasady indywidualizacji. Należy pamiętać, że kiedy będziemy ćwiczyć najbardziej zaburzoną funkcję dziecko szybko będzie ulegało zmęczeniu. Gdybyśmy zaplanowali podczas zajęć ćwiczenie tylko jednej zaburzonej funkcji byłoby to ogromnym błędem, ponieważ spowodowałoby to zmęczenie parcjalne struktur nerwowych najgorzej funkcjonujących i najmniej sprawnych, a w efekcie zniechęcenie dziecka i pogarszanie się uzyskiwanych wyników.[1] Dlatego podczas prowadzenia terapii istotne jest przeplatanie ćwiczeń funkcji bardziej i mniej zaburzonych.

4. Zasada kompensacji zaburzeń: łączenie ćwiczeń funkcji zaburzonych
z ćwiczeniami funkcji niezaburzonych w celu tworzenia właściwych mechanizmów kompensacyjnych.

Dzieci, które mają trudności w nauce czytania i pisania szukają różnych sposobów radzenia sobie z problemem, np. przy zaburzonej analizie i syntezie słuchowej, a dobrej pamięci wzrokowej uczą się na pamięć czytanek, lub odwrotnie posiadając bardzo dobrą pamięć słuchową zapamiętują tekst, lecz nie potrafią prawidłowo go odczytać ponieważ zaburzony jest analizator wzrokowy. Zadaniem terapeuty ...