Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Znaczenie środowiska rodzinnego w usamodzielnieniu dzieci i młodzieży.
Cały proces wychowania służy przygotowaniu młodego człowieka do samodzielności. W dobrze funkcjonującej rodzinie dziecko stopniowo uzyskuje coraz większy zakres swobody, rośnie jego samodzielność i autonomiczność. Pojawiają się nowe obowiązki, zadania oraz realne konsekwencje podejmowanych decyzji. Dużą rolę w wychowaniu pełni pozytywna więź emocjonalna między rodzicami a dzieckiem, dzięki której stara się ono, bo zależy mu na rodzicach. Rodzina zatem w dużej mierze jest odpowiedzialna za usamodzielnienie, bo to właśnie w rodzinie dziecko spędza najwięcej czasu. Szkoła w tym zakresie również realizuje swoje zadania wdrażając i ucząc dzieci i młodzież w trakcie różnych zajęć wykonywania czynności samoobsługowych, porządkowych, samodzielności w zakresie prac gospodarstwa domowego, ogrodnictwa, korzystania ze sklepów, punktów usługowych, placówek użyteczności publicznej. Ważne, by szkoła i rodzina stanowiły jednolity front oddziaływań, by pewne umiejętności, do których młody człowiek wdrażany jest w szkole były ćwiczone i utrwalane w domu rodzinnym.
Czasem istnieje sytuacja, że rodzina nie podejmuje działań zmierzających do usamodzielnienia młodego człowieka. Wynika to z faktu pojawienia się w niej dziecka niepełnosprawnego. Sytuacja taka prowadzi do poważnych zmian w obrębie postaw i funkcji rodziny a w szczególności jej oddziaływań opiekuńczo wychowawczych. Dla rodziców niepełnosprawne dziecko pojawiające się w rodzinie stanowi często silny szok psychiczny, tym bardziej, że nie są do takiej sytuacji przygotowani. Utrwala to stan narastającego leku o zdrowie i rozwój dziecka, poczucie osamotnienia, wstydu i braku akceptacji społecznej. Wzmaga się niepewność rodziców dotycząca właściwego jego rozumienia i adekwatnego reagowania na jego potrzeby. Wszystko to sprawia, iż rodzice względem swojego niepełnosprawnego dziecka w wielu sytuacjach przejawiają postawę nadmiernie chroniącą. Wynika ona z nadmiernego skoncentrowania się na dziecku. Rodzice traktują je jak osobę wymagającą stałego pomagania i wyręczania często mimo już wieku dorosłego w wielu najprostszych codziennych czynnościach. Uważają, że muszą mu zrekompensować krzywdy, którymi dotknął je los. Nie stawiają dziecku żadnych wymagań, zwalniają z wszelkich obowiązków. Konsekwencją tego jest całkowite uzależnienie młodego człowieka od innych osób i brak jakiegokolwiek przygotowania do dalszego samodzielnego życia.
Co zatem robić by młody człowiek osiągnął życiową samodzielność ?
Istotną rzeczą w pracy nad samodzielnością dziecka jest to, by rodzic starał się go zrozumieć, traktował go z szacunkiem, życzliwością, tolerancją. Ważne jest też, by rodzic pozwolił dziecku aby ten wiele rzeczy mógł robić po swojemu i zawdzięczał je sobie. Towarzyszenie rodzica w tym względzie i wspieranie swojej pociechy gdy pod wpływem jakiejś trudności z wykonywania czynności chce zrezygnować jest bardzo pomocne. Rodzic powinien zabiegać o to, by ...
