Jak postępować z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo?

JAK POSTĘPOWAĆ Z DZIECKIEM
NADPOBUDLIWYM PSYCHORUCHOWO?

Wychowanie jest długim i  skomplikowanym procesem, na którego przebieg wpływa wiele czynników wzajemnie warunkujących się, działających w różnorakich powiązaniach i współzależnościach. Wychowanie niesie ze sobą wiele trudności. Bardzo często dorośli są nieświadomi skąd się bierze niewłaściwe zachowanie dzieci i winą za złe zachowanie obarczają dzieci. Tymczasem znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest bardzo ważna.
Z nadpobudliwością psychoruchową mamy do czynienia wtedy, gdy dochodzi do powstania przewagi procesów pobudzania nad procesami hamowania. Jest to zjawisko najczęściej występujące u dzieci w wieku przedszkolnym. Z medycznego punktu widzenia ADHD jest schorzeniem mającym charakterystyczne objawy i wymagających odpowiedniego postępowania, terapii lub leczenia. Można nadpobudliwość w dużym uproszczeniu sprowadzić do odmiennej pracy mózgu, która uniemożliwia dziecku kontrolowanie swoich zachowań, a więc także kontrolowanie uwagi i ruchów. Dziecko nadpobudliwe nie ma więc czegoś za dużo, ma za mało, brakuje mu bowiem zdolności do wewnętrznej kontroli i hamowania.
Najczęstszą przyczyną powstawania nadpobudliwości psychoruchowej jest uszkodzenie układu nerwowego dziecka, które może nastąpić w różnych okresach życia:

• Okres płodowy – alkohol, narkotyki, choroby zakaźne (różyczka, świnka, żółtaczka), leki, zatrucia pokarmowe, upadki, uderzenia w brzuch.
• Okres okołoporodowy – niedotlenienie podczas porodu, poród wczesny, niewłaściwie przebiegająca akcja porodowa.
• Przebieg życia dziecka – zapalenie opon mózgowych, choroby zakaźne połączone z drgawkami i wysokimi temperaturami, urazy mechaniczne czaszki w wieku dziecięcym np. wypadek połączony ze wstrząsem mózgu.
Objawy nadpobudliwości występują najczęściej na skutek korelacji czynników biologicznych z czynnikami społecznymi.
Do czynników społecznych zaliczmy:
• Atmosferę domową (napięta i niespokojna atmosfera, awantury i nerwowość rodziców – burzą równowagę dziecka, długotrwałe pobudzenie emocjonalne dziecka prowadzi do utrwalenia się pewnych nawyków reagowania na trudne sytuacje, co znajduje swoje odbicie w nadpobudliwości).
• Nieprawidłowy styl wychowawczy w rodzinie (wychowanie niekonsekwentne, czyli brak stałych wymagań stawianych dziecku i stałych praw udzielanych mu przez dorosłych, a także wychowanie rygorystyczne, czyli usiłowanie podporządkowania sobie dziecka).

• Brak zaspokojenia podstawowych potrzeb psychicznych (głównie miłości, bezpieczeństwa)
• Spędzanie wolnego czasu głównie przy telewizji i grach komputerowych, z których większość zawiera elementy przemocy.
• „Tempo życia” (deficyt kontaktów ze stale zapracowanymi i zabieganymi rodzicami).
• Obcowanie z głośnymi i agresywnymi wzorcami kontaktów międzyludzkich.
• W szkole atmosfera ciągłej rywalizacji i bycia porównywanym, odrzucenie przez grupę, stosowanie zbyt wysokich wymagań (nieadekwatnych) ze strony nauczyciela.
Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i nauczycielom ogromne problemy wychowawcze. Są one żywiołowe, chaotyczne w działaniu i robią wszystko w pośpiechu. Nie potrafią pozostać w bezruchu nawet przez krótki okres czasu: chodzą po sali, biegają, podskakują, wymachują rękami lub nogami, ciągle zmieniają pozycję ...