Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
PROBLEM - DZIECKO NIEŚMIAŁE
1.IDENTYFIKACJA PROBLEMU
Problemem, którym się zajęłam jest nieśmiałość. Z problemem tym boryka się wiele dzieci. Obok tych, które z łatwością nawiązują relacje, spotykamy w szkole również takie, które w kontaktach z rówieśnikami są niepewne siebie, swoich działań, szybko się peszą. Funkcjonowanie w grupie sprawia im wiele trudności. Nieśmiałość może się wiązać z zaniżonym poczuciem własnej wartości. Niska samoocena powoduje lęk przed ujawnieniem swoich słabości, brakiem akceptacji ze strony otoczenia. Przez to brak im pewności siebie i często pozostają w cieniu innych. Bycie nieśmiałym bardzo utrudnia funkcjonowanie młodego człowieka w grupie. W przedszkolu nieśmiałe dzieci często nie biorą udziału w zajęciach, nie ujawniają swoich zdolności i zainteresowań.
Dokonam analizy sytuacji dziewczynki, lat 6, która była moją wychowanką. Kiedy przyszła do klasy „0” od razu zwróciła moją uwagę. Była bardzo nieśmiała. Kurczowo trzymała się babci, która ja przyprowadziła. W widoczny sposób denerwowała się nową sytuacją. Moje pytania peszyły ją. Odpowiadała cichym głosem twierdząco lub przecząco, nie odpowiadała wcale, bądź czekała, aż zrobi to za nią babcia. Miała tylko jedną koleżankę, z którą bawiła się od wczesnego dzieciństwa. Do innych dzieci w ogóle się nie odzywała, mimo tego, że je znała.
Obserwując dziewczynkę podczas zajęć zauważyłam, że występują u niej charakterystyczne zachowania osoby nieśmiałej:
Jest zahamowana, woli przyglądać się działaniom niż podejmować inicjatywę, np. stoi z boku, podczas gdy rówieśnicy się bawią;
Często jest nastawiona lękowo – szczególnie w nowych sytuacjach i kontaktach z nowymi osobami;
Ma trudności z funkcjonowaniem w grupie;
Nerwowo zaciska dłonie, drżą jej palce;
Milczy, występuje u niej spowolnienie ruchowe.
Nie bierze udziału w zajęciach;
Ma kłopot z poproszeniem nauczyciela o pomoc.
Wiedziałam, że skuteczność moich działań zależy od więzi psychicznej pomiędzy dzieckiem a mną, dlatego też postanowiłam zdobyć jej zaufanie.
2. GENEZA I IDENTYFIKACJA ZJAWISKA
Na początku postanowiłam zebrać jak najwięcej informacji dotyczących dziewczynki.
Z rozmowy z mamą i babcią dowiedziałam się, że mieszka z rodzicami i dziadkami ze strony ojca. Mama urodziła ją mając 16 lat i od pierwszych chwil dziewczynką zajmowała się babcia, bo mama kończyła szkołę. Z rozmowy z samą mamą dowiedziałam się, że babcia bardzo ingerowała w wychowanie wnuczki. Wyręczała ją we wszystkich czynnościach samoobsługowych, organizowała czas wolny, opiekowała się nią nie dopuszczając rodziców. Rodzice byli bardzo młodzi i według mnie odpowiadała im taka sytuacja, że ktoś ich wyręcza w wychowywaniu dziecka.
3. ZNACZENIE PROBLEMU
Na podstawie własnych obserwacji, rozmowy z mamą oraz przeczytanej literatury, stwierdziłam, że główną przyczyną trudności dziewczynki ...
