Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Autyzm
Opracowano na podstawie One są wśród nas G. Jagielskiej
oraz własnych doświadczeń
Autyzm dziecięcy to zespół zaburzeń neurorozwojowych, które widoczne są w zaburzonej interakcji społecznej i występowaniu powtarzających się, stereotypowych zachowań. Może być łagodny i niezauważalny na pierwszy rzut oka, jak również głęboki, kiedy to dziecko niemal nie nawiązuje kontaktu z otoczeniem. Dzieci z autyzmem postrzegają świat fragmentarycznie, skupiając się na wybranych przez siebie interesujących je fragmentach bądź szczegółach. Cechuje je impulsywność, brak hamowania reakcji i niezdolność do wykonywania złożonych zadań bez podpowiedzi. Niepokojące objawy sugerujące, że dziecko prawdopodobnie ma autyzm, widoczne są do 36 miesiąca życia. Mogą być to na przykład:
- brak rozwoju mowy
- stereotypowe zabawy
- samoczynne powtarzające się ruchy: kołysanie ciała, kręcenie i kiwanie głową, uderzanie w dłonie
W okresie przedszkolnym można zauważyć:
- izolowanie się dziecka od grupy
- brak zachowania odpowiedniego dystansu
- domaganie się zachowania schematu dnia
W wieku szkolnym:
- w dalszym ciągu, mimo postępów w rozwoju nadal utrzymują się zaburzenia w sferze kontaktów społecznych
- skłonność do rutyny
- ograniczone zainteresowania (np. u mnie w klasie jest uczeń, którego interesują magnesy, nie można go od nich oderwać, potrafi o nich opowiadać, tworzy różnego rodzaju schematy, sprawdzając ich działanie. Interesuje go również działanie wszelkiego rodzaju urządzeń – np. kserokopiarka. Stara się podglądać, gdzie wkłada się kartki, co trzeba nacisnąć, by skopiować tekst. Próbuje również otwierać maszynę, chociaż wie, że nie może tego robić. Czasami mam wrażenie, że działa jak w letargu. Nie docierają do niego żadne zakazy.)
Jestem wychowawcą i mam w klasie ucznia z autyzmem. Na początku roku szkolnego zapoznałam go z topografią szkoły, uczniami i nauczycielami. Paweł jest bardzo miłym chłopcem, jednak wyraźnie nie może funkcjonować w całej klasie. Otacza go zbyt wiele bodźców. Nie potrafi skupić uwagi na zadaniu dłużej niż kilka chwil. Często wstaje z miejsca, wydaje dziwne, niekontrolowane dźwięki. Gdy tylko usłyszy za oknem przejeżdżający samochód, biegnie do okna. Gdy nauczyciel prosi go aby usiadł, ten przeprasza. Bardzo często, szczególnie po niedzieli przychodzi do szkoły i krzyczy, że jest głupi i nikt go nie kocha. Chodzi po korytarzu i klaszcze w dłonie. Najprawdopodobniej dokucza mu w domu młodszy brat nazywając go głupkiem. Trudno jest wtedy prowadzić zajęcia. Uczeń sygnalizuje swą niechęć do pracy. Nauczyciel musi go stale motywować, chwalić i zapewniać, że podoła zadaniu. Paweł nie rozumie pytań złożonych. Trzeba wydawać mu proste, krótkie instrukcje i upewniać się, że je zrozumiał. Uczeń jest objęty nauczaniem indywidualnym z odpowiednim dostosowaniem wymagań edukacyjnych – mi jako wychowawcy zostaje ...
