Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Opis i analiza przypadku rozpoznawania i rozwiązywania problemu wychowawczego: dziecko z zaburzoną koncentracją uwagi, przejawiające zachowania autoagresywne.
Identyfikacja problemu
Alan rozpoczął edukację przedszkolną w roku szkolnym 2013/2014 jako dziecko 3-letnie. Na początku roku szkolnego nie wyróżniał się na tle grupy, był małomówny, nie brał udziału w zajęciach i zabawach organizowanych przez nauczyciela. Jednak po zakończeniu okresu adaptacyjnego w przedszkolu Alan zaczął zwracać na siebie uwagę poprzez pojawiające się zachowania autoagresywne, echolalia oraz głośny sposób bycia, zachowania często nieadekwatne do sytuacji.
Jego zachowania autoagresywne zaczęły się pojawiać w momencie kiedy dziecko zostało upomniane, np. podczas zajęć kiedy głośno się śmiał, podczas leżakowania kiedy przeszkadzał w zasypianiu innym dzieciom. Bił się wówczas rękami w czoło bez zwracania uwagi na siłę uderzenia, czasem uderzał głową w parkiet, bił pięściami po głowie.
Podczas zajęć zorganizowanych zazwyczaj przeszkadzał, wybierał tylko zajęcia ruchowe. Nie potrafił dostosować się do zasad panujących w grupie, nie wypełniał poleceń skierowanych do grupy lub bezpośrednio do niego, nie potrafił współdziałać z innymi dziećmi-często je bił, w rozmowie indywidualnej odnosiło się wrażenie, że nie rozumie prostych poleceń i pytań, cechowały go echolalia.
Geneza i dynamika przypadku
Przypadek Alana sprawił, że postanowiłam bliżej przyjrzeć się problemowi. Przeprowadziłam rozmowę z mamą, która niestety w niewielkim stopniu pomogła mi w podjęciu właściwych oddziaływań.
Mama pomimo dostrzegania problemu nie wykazywała chęci współpracy. Poinformowała mnie, że ojciec dziecka przebywał przez ostatnie miesiące w zakładzie karnym, ale już jest w domu. W wychowaniu dziecka w tym czasie pomagali jej rodzice, z którymi dzieliła wspólne gospodarstwo także po wyjściu partnera(ojca dziecka) z zakładu karnego.
Matka dziecka przyznała, że w domu także Alan wykazuje zachowania autoagresywne – zazwyczaj bije się w głowę, jednak stwierdziła , że nie jest to dla niej poważny problem ponieważ zasięgnęła na ten temat informacji z Internetu, dzięki którym uspokoiła się, ponieważ w tym wieku zachowania takiego typu są całkowicie normalne i na pewno miną z biegiem czasu.
Podczas rozmowy z mamą dowiedziałam się także, że do niedawna Alan miał problemy z nawiązywaniem rozmów z osobami z poza jego najbliższego otoczenia, pomimo tego, że w mniemaniu matki potrafił już mówić.
Po rozmowie z matką w dalszym ciągu obserwowałam dziecko. Jego zachowanie budziło mój niepokój. W momencie upomnienia zawsze starałam się być w jego pobliżu, aby zapobiec jego zachowaniom autoagresywnym.
Starałam się jak najczęściej podejmować z dzieckiem rozmowy indywidualne aby zaobserwować czy w rzeczywistości jego mowa jest na poziomie przeciętnym, jednak bardzo długo dziecko nie podejmowało dialogu ...
