Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Autor : Katarzyna Woźniak
PRACA Z UCZNIEM DYSLEKTYCZNYM NA LEKCJACH JĘZYKA OBCEGO
Wielu nauczycieli języka spotyka się coraz częściej z problemem dysleksji. Coraz większa liczba uczniów poddawana jest specjalistycznym badaniom w poradniach, jednakże trudno jest w sposób jednoznaczny i prosty zidentyfikować specyficzne trudności w nauce i potrzeby wszystkich uczniów dyslektycznych.
Wraz z rozwojem wiedzy na temat przyczyn trudności w czytaniu i pisaniu definicja dysleksji ulega zmianom, powszechnie jednak uznaje się definicję, która została opublikowana w 1994 r. przez Towarzystwo Dysleksji im. Ortona (USA), według której: „Dysleksja jest jednym z wielu różnych rodzajów trudności w uczeniu się. Jest specyficznym zaburzeniem o podłożu językowym, uwarunkowanym konstytucjonalnie. Charakteryzuje się trudnościami w dekodowaniu pojedynczych słów, co najczęściej odzwierciedla niewystarczające zdolności przetwarzania fonologicznego. Trudności w dekodowaniu pojedynczych słów są zazwyczaj niewspółmierne do wieku życia oraz innych zdolności poznawczych i umiejętności szkolnych; trudności te nie są czynnikiem ogólnego zaburzenia rozwoju (…) Dysleksja manifestuje się różnorodnymi trudnościami w odniesieniu do różnych form komunikacji językowej; często oprócz trudności w czytaniu, dodatkowo pojawiają się poważne trudności w opanowaniu sprawności w zakresie czynności pisania i poprawnej pisowni.” 1 (tłum. M. Bogdanowicz) (Perspectives 1994) 2
Z tą definicją zgodzi się większość nauczycieli, którzy na co dzień spotykają się z problemem dysleksji. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę jak wiele nieprawdziwych informacji na temat tej dysfunkcji wciąż funkcjonuje w naszym społeczeństwie. Wiele osób wciąż uważa że z dysleksji można wyrosnąć i że nie dotyczy ona osób dorosłych. Innym krzywdzącym przekonaniem jest że osoby dyslektyczne nie mają zbyt wysokiego ilorazu inteligencji. Ponadto uważa się też, że jeśli uczeń nie potrafi bezbłędnie pisać w języku ojczystym to tym bardziej będzie mieć problemy i nigdy nie nauczy się języka obcego, na poziomie wyższym niż podstawowy. Nic bardziej mylnego.
Niestety najczęściej zaburzenia takie jak dysortografia, dysgrafia, hiperdysleksja, oraz dysleksja występują w połączeniu, dlatego też mówi się o „dziecku z dysleksją”, sygnalizując specyficzne trudności w uczeniu się czytania czy też pisania, bez precyzowania, o jakie trudności chodzi. Możemy wymienić tu dysleksję typu wzrokowego, gdzie występują przede wszystkim zaburzenia percepcji wzrokowej i pamięci wzrokowej; dysleksję typu słuchowego, decydują o niej zaburzenia percepcji słuchowej i pamięci słuchowej powiązane często z zaburzeniami językowymi; oraz dysleksję integracyjną: występuje wówczas, kiedy rozwój funkcji percepcyjnych, badanych w izolacji, jest zgodny z wiekiem, natomiast zaburzony jest proces integrowania bodźców napływających z różnych zmysłów.3
Uczniowie przejawiający takie właśnie zaburzenia nie zawsze muszą być jasno zdiagnozowani przez poradnię, nie wszyscy też będą mieć opinię. Ponieważ do tej pory ...
