Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Temat: „Porozumiewanie się bez słów”, czyli o komunikacji niewerbalnej.
Cele:
Uczniowie rozumieją znaczenie komunikacji niewerbalnej, wiedzą, że odległość od rozmówcy, gesty, mimika, tembr głosu i postawa ciała mają istotne znaczenie w kontaktach
z innymi
Uczniowie potrafią odczytywać mowę ciała innych osób
Uczniowie wiedzą, jak świadomie i celowo zastosować mowę ciała dla własnych potrzeb
Uczniowie potrafią rozpoznawać i nazywać emocje
Metody: burza mózgów, mini wykład, pokaz, ćwiczenia dydaktyczne, drama
Materiały: miarka centymetrowa, zdjęcia z twarzami (załącznik 1), karteczki z wypisanymi emocjami
Przebieg lekcji:
1. Nauczyciel zadaje uczniom pytanie wprowadzające do tematu lekcji: Jeżeli człowiek nie odzywa się, czy to oznacza, że się z nami nie komunikuje?
(Nie możesz nie komunikować się. Kiedy nic nie mówisz również przekazujesz informacje!)
2 Miniwykład na temat komunikacji niewerbalnej.
Nauczyciel mówi uczniom, że poza przekazem werbalnym (słowem) ważnym sposobem porozumiewania się jest także przekaz niewerbalny. Podczas normalnej rozmowy dwóch osób, tylko niecałe 7% informacji przekazywanych jest za pomocą słów - werbalnie. 38% to sposób mówienia, np.: ton głosu, tempo, barwa. Pozostałe 55% informacji przekazywane jest poprzez „język ciała”. Zatem komunikacja niewerbalna stanowi aż 93% całego przekazu.
Rys. 1 komunikacji interpersonalnej – zestawienie procentowe wg Alberta Mehrabiana
3. Nauczyciel prosi uczniów o podanie wszystkich sposobów komunikowania się niewerbalnego. Pomysły zapisane są na tablicy:
[pic]
Rys. 2. Komunikacja niewerbalna
4. Strefy dystansu komunikacyjnego:
Nauczyciel mówi uczniom, że komunikacja to także nasze różne strefy związane z ciałem, do których możemy dopuszczać określone osoby. Nazywane są strefami dystansu, które wyróżnia się w relacji z drugą osobą. Każdy z nas różni się w zakresie wyczuwania
i pozwalania różnym osobom na fizyczną bliskość wokół nas. Amerykański etnolog Edward T. Hall, zaproponował podział stref dystansu na 4 przestrzenie komunikacyjne:
intymna (0 – 15 cm) - granice własnego ciała; nie dopuszczamy do niej przypadkowych osób
indywidualna (15 - 45 cm) - występuje w kontaktach pozytywnych, nieformalnych, przyjacielskich;
społeczna (45 – 120 cm) - w tej odległości załatwiamy sprawy oficjalne oraz rozmawiamy
z ludźmi, których nie lubimy;
publiczna (120 – 360 cm) - przemawianie jednostki do grupy.
Pokaz: nauczyciel z uczniami odmierzają poszczególne odległości, aby zobrazować podaną przestrzeń.
5. Mimika – twarz „zwierciadłem duszy”.
Dzięki mimice komunikujemy przeżywane przez nas emocje. Paul Ekman i Wallace Friesen wykonali badania porównawcze nad zdolnością do wnioskowania o czyimś stanie emocjonalnym na podstawie wyrazu jego twarzy. Przedstawili badanym, pochodzącym
z odległych kręgów kulturowych, również z plemion pierwotnych, zdjęcia twarzy wyrażających różne emocje oraz opisy sytuacji, w których mogły one powstać.
Zadanie badanych polegało na zestawieniu mimiki z sytuacją. Okazało się ...
