Scenariusz zajęć. Podaj rękę - czyli jak rozwijać konflikty.

Pozytywne rozwiązywanie konfliktów jest trudną sztuką i jest to temat, który warto przeprowadzać we wszystkich grupach społecznych na warsztatach, świetlicach terapeutycznych lub lekcjach wychowawczych. Zajęcia te kierowane są szczególnie do osób mających problemy z wyrażaniem swoich uczuć w sposób akceptowany społecznie, do osób konfliktowych.

Podaj rękę – czyli jak rozwiązywać konflikty

Cele ogólne:

- rozwijanie umiejętności społecznych

- postrzeganie mowy werbalnej i niewerbalnej

Cele szczegółowe:

- umiejętność pozytywnego rozwiązywania konfliktów

- wyrażanie swoich uczuć w sposób akceptowalny społecznie

- wykorzystywanie mowy werbalnej i pozawerbalnej w komunikacji między dwojgiem ludzi

- rozwijanie twórczości poprzez prace plastyczne

Metody pracy:

- aktywnego słuchania

- aktywnego działania

- twórczego myślenia

- biblioterapii

- pedagogiki postaci

- arteterapii

Pomoce dydaktyczne:

- Cornelia Nitsche „Historia o UFO w pokoju dziecinnym”

- kartki a4

- długopisy

- kolorowe kredki

- muzyka relaksacyjna

Przebieg zajęć:

Rozpoczęcie zajęć – iskierka miłych słów. Prowadzący zaprasza do przywitania się za pomocą iskierki miłych słów. Wszyscy uczestnicy stają w kole i każdy po kolei wita swojego sąsiada, mówiąc mu przy tym coś miłego.

Aktywne słuchanie bajki C. Nitsche „Historia o UFO w pokoju dziecinnym”. Prowadzący zaprasza swoich podopiecznych do zajęcia jak najwygodniejszej pozycji i wysłuchania historii, (Historia ta opowiada o relacjach między dzieckiem a dorosłym. Zawiera najważniejsze cechy konfliktu, rozładowanie emocji oraz pogodzenie się uczestników). Po wysłuchaniu historii uczestnicy zaproszeni są do dyskusji, w której będą starali się rozumieć emocje i zachowania bohaterów opowiadania:

Co było powodem frustracji Okrągłego?

Dlaczego Długi przerwał zabawę Okrągłemu?

Co było powodem jego zdenerwowania?

Czy zachował się słusznie?

Jak mógł inaczej przekazać swoje niezadowolenie?

Jakie uczucia kierowały zachowaniem Okrągłego?

Czy mógł okazać w inny sposób swoją frustrację?

Jak ta sytuacja mogłaby się skończyć, gdyby się bracia nie pogodzili?

Sprzeczne sygnały. Gra pomaga w rozróżnianiu sprzecznych i spójnych sygnałów, płynących z mowy werbalnej i niewerbalnej. Ważne jest wprowadzenie.

Prowadzący: Kiedy ze sobą rozmawiamy, nie rozmawiamy tylko słowami. Rozmawia nasze ciało, tzn. nasze gesty, mimika. Nie zawsze jednak nasze ciało wyraża to samo, co mówimy słowami. Np. kiedy powiemy do kogoś „Bardzo Cię lubię” i położymy tej osobie przyjaźnie rękę na ramieniu, zapewne ta osoba nas zrozumie ( można zademonstrować z ochotnikiem ten przykład i każdy podany w tej zabawie). Sytuacja będzie inna, jeżeli powiem przez zaciśnięte zęby z posępnym wzrokiem „Lubię cię”. W tym przypadku osoba nie będzie wiedziała, co o tym myśleć.

Sprzeczne sygnały: wysyłamy do siebie sprzeczne sygnały. Rozmawiamy ze sobą na jakikolwiek temat: gdy mówimy TAK, ciałem wskazujemy NIE i odwrotnie. Trzeba zwrócić uwagę, jak to się odbywa (1-2 min).

Przerwijcie i teraz powiedzcie partnerowi coś miłego ostrym tonem, wykonując jakiś nieprzyjemny gest (jeżeli w grupie mamy osoby do agresji, trzeba dodać, by te gesty były delikatne lub asekurować w tym zadaniu) (1-2 min).

Przerwijcie i powiedzcie partnerowi, że jesteście bardzo zadowoleni tak, jakbyście mieli się za chwilę rozpłakać ...