Dziecko z autyzmem i zespołem aspergera w szkole

Dziecko z autyzmem i zespołem Aspergera w szkole.

Autyzm dziecięcy i zespół Aspergera należą do grupy tzw. całościowych zaburzeń neurorozwojowych, do których zaliczane są również specyficzne trudności szkolne oraz specjalistyczne zaburzenia rozwoju funkcji ruchowych. Zaburzenia te charakteryzują się brakiem odpowiednich dla wieku umiejętności uwarunkowanych dojrzewaniem mózgu.
W przypadku autyzmu dziecięcego i zespołu Aspergera objawy dotyczą:
• zaburzeń interakcji społecznych;
• zaburzeń porozumiewania (dwustronnej komunikacji słownej i bezsłownej);
• występowania powtarzających się , ograniczonych i stereotypowych wzorców zachowań, zainteresowań i aktywności.
Zespół Aspergera jest najłagodniejszą formą całościowych zaburzeń rozwoju. Autyzm dziecięcy może przybierać różne formy, od łagodniejszych, zbliżonych obrazem klinicznym do zespołu Aspergera, po głębokie, gdy dziecko niemal nawiązuje kontaktu z otoczeniem
i wymaga stałej opieki. Problemem w funkcjonowaniu umysłu tych dzieci jest również fragmentaryczne postrzeganie świata , skupienie na szczegółach, a nie na całości. Trudności wynikają również z zaburzeń funkcji wykonawczych, takich jak: planowanie
z wyprzedzeniem, tworzenie nowych, konkurencyjnych pomysłów, inicjowanie
i podtrzymanie działań zmierzających do określonego celu, utrzymanie koncentracji
na zadaniu i pobudzenia poznawczego niezbędnego do jego wykonania, zdolność do zmiany kierunku uwagi. Skutkiem zaburzeń tych funkcji jest impulsywność, brak hamowania reakcji, zachowanie zdeterminowane przez bodziec, niezdolność do wykonania złożonych zadań bez podpowiedzi, skłonność do powtarzania tych samych działań, stereotypowe, sztywne wzorce zachowań. Dodatkowo, problemem są zaburzenia dotyczące odbioru bodźców objawiające się nadwrażliwością lub zmniejszoną wrażliwością na docierające do dziecka bodźce wzrokowe, słuchowe, zapachowe, dotykowe. Może to powodować takie zachowania jak : ruchy stereotypowe, hałasowanie.
W przypadku autyzmu dziecięcego bardzo ważne jest postawienie diagnozy w jak najwcześniejszym okresie rozwoju. Wcześnie rozpoczęta intensywna, wielokierunkowa terapia stwarza warunki do znacznej poprawy funkcjonowania dziecka. Przyjmuje się,
że wcześnie podjęta interwencja terapeutyczna powinna być podjęta przed ukończeniem przez dziecko 3 roku życia. U większości dzieci autystycznych objawy widoczne są już
w pierwszym roku życia. W typowym autyzmie niepokojące symptomy pojawiają się do 36 miesiąca życia. Czasami zdarza się, że rodzice zaniepokojeni rozwojem dziecka obserwują np.;
• brak rozwoju mowy,
• stereotypowe zabawy,
• stereotypie ruchowe, czyli samoczynnie powtarzające się, bezużyteczne i często rytmiczne ruchy takie jak kołysanie całego ciała, kręcenie i kiwanie głową, zwijanie włosów, uderzanie w dłonie,
• brak reakcji na swoje imię.

Bywa wówczas, że są niesłusznie uspokojeni przez otoczenie, zdarza się też, że to sami rodzice uruchamiają mechanizm zaprzeczania i „nie zauważają” nieprawidłowości
w rozwoju dziecka, dostosowując się do jego rytuałów lub potrzeby zachowania rutyny. Niekiedy czujność rodziców zostaje uśpiona, zwłaszcza jeżeli dziecko jest jedynakiem albo urodziło się jako pierwsze i rodzice nie mogą porównać jego funkcjonowaniem rówieśników. W związku ...