Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Wpływ wiedzy o sztuce na rozwój procesu twórczego uczniów
Jednym z rodzajów kształcenia plastycznego jest upowszechnianie sztuki poprzez słowa. W wewnętrznym rozwoju dziecka i jego społecznym uczestnictwie w kulturze jest świadomy i rozumiejący kontakt ze sztuką wspierany wiedzą. Wiedza o sztuce powinna pogłębiać wiadomości z dziedziny estetyki i historii, poszerzać horyzonty myślowe i ogólną wiedzę o życiu i świecie oraz rozwijać zdolności przeżywania, rozumienia piękna w przyrodzie i sztuce. Ponadto powinna wyjaśniać wewnętrzną strukturę dzieła sztuki w jego związkach z twórcą i odbiorcą, strukturą artystyczną i jej znaczenie w wartościowaniu oraz wzbudzać zainteresowanie dorobkiem kulturowym ludzkości.1
Wiadomości dotyczące sztuki przekazywane są z różnych źródeł: szkoła, telewizja, radio, czasopisma, książki itp. Jest ich zbyt dużo i dlatego należy je świadomie selekcjonować. Należy wybierać takie, które pomagają w kontakcie ze sztuką bowiem dotyczą podstawowej chronologii faktów, nazwisk głównych postaci. Bardzo niekorzystne jest przekazywanie wiadomości w formie wykładu zawierającego nadmiar informacji, a także sprawdzanie metodą pamięciową, nadmierny napływ wiedzy blokuje inne czynności myślenia. Wiadomości są przyswajane wtedy, gdy są uporządkowane i służą do wysuwania wniosków. „Narastający zasób wiedzy ma poszerzać i ułatwiać tak obserwacją jak i ekspresję oraz odbiór dzieł plastycznych, z którymi uczeń powinien się kontaktować”.2
Edukacja związana ze sztuką w praktyce dzieli się na dwa człony: wychowanie estetyczne i kształcenie artystyczne. Wychowanie estetyczne dotyczy idei powszechnego procesu wychowującego, który spełnia się za pośrednictwem sztuki, natomiast kształcenie artystyczne obejmuje w zasadzie specjalistów. Pojęcie wychowania estetycznego wywodzi się z XVII wieku, kiedy to naukę o pięknie przekazywanym i odbieranym głównie przez sztukę nazwano estetyką.
Koncepcję wychowania przez sztukę wysunął Herbert Read. Według niego sztuka odwołuje się głównie do uczuć, wyobraźni, pozwala ludziom na głębsze poznanie świata i siebie i siebie samych i stanowi podstawę wewnętrznej równowagi człowieka.3
W edukacji plastycznej bardzo istotne jest łączenie teorii z praktyką, rozumiane jako wzajemny stosunek teoretycznej wiedzy o sztukach plastycznych do wykorzystania sztuki i rzeczywistości jak i przez ekspresję lub słowną wypowiedź o sztuce. Umiejętne łączenie teorii z praktyką prowadzi do samodzielnego myślenia, pobudza zaciekawienie i chęć stawiania sobie nowych wymagań. Dzięki przyswajaniu teorii przestaje być ślepym działaniem i odwrotnie. Praktyka realizuje z teoretycznych uogólnień i w ten sposób uczy jak odbierać sztukę i wiąże ją z życiem.4
Zdaniem Andrzejewskiej - Bir brak spójności wiedzy ucznia łączy się ściśle z brakiem umiejętności wykorzystywania wiedzy w praktycznym działaniu. Warunkiem niezbędnego dokonania korelacji wiedzy na drodze wiązania teorii z praktyką jest łączenie w jednej jednostce metodycznej ...
