Jak motywować dziecko do ćwiczeń logopedycznych?

Artykuł zawiera wskazówki dla terapeuty oraz rodzica jak motywować dziecko do wykonywania ćwiczeń logopedycznych, które są często długotrwałe i mozolne. Dziecko bardzo często ulega zniecierpliwieniu i nie ma woli wykonywania zaleconych przez logopedę ćwiczeń w domu. Dobra motywacja potrzebna jest jednak nie tylko dziecku , ale również rodzicom i samemu logopedzie, który kieruje procesem terapeutycznym.

Jak motywować dziecko do ćwiczeń logopedycznych?

Wiemy, że terapia logopedyczna nie jest jednorazowym spotkaniem z logopedą, który przepisze magiczną tabletkę sprawiającą, że wada wymowy zniknie.

Niestety potrzeba wielokrotnie wykonywanych ćwiczeń, które bywają często mozolne zarówno dla logopedy, rodzica oraz samego dziecka.

W procesie terapeutycznym , który ma zakończyć się sukcesem niezbędna jest motywacja samego dziecka.

Istotą procesu terapeutycznego i jego najważniejszym celem jest nawiązanie pozytywnej relacji pomiędzy terapeutą i dzieckiem, co naturalnie wzmacnia i buduje motywację do podejmowania kolejnych wyzwań. Należy więc pamiętać, by nie koncentrować się jedynie na poprawności wykonania zadania. Wg Lucy Jane Miller ,,środki do osiągnięcia celu są ważniejsze niż cel sam w sobie.’’ Dla początkującego terapeuty nie jest to łatwe, ponieważ jego nastawienie skierowane jest na szybkie osiągniecie sukcesu.

Z doświadczeń wielu logopedów wynika, że zwiększenie u dzieci świadomości związanej z procesem nabywania nowej głoski-aktywne poszukiwanie odpowiedniego dźwięku, układu narządów artykulacyjnych i autokontroli słuchowej zdecydowanie przyspiesza proces wywołania pożądanej głoski i jej automatyzację. Dziecko powinno być świadome każdego etapu pracy logopedycznej, daje to pozytywny rezultat w jego świadomym dążeniu do celu. Logopeda nie powinien zapominać o likwidowaniu wcześniej ustalonej przyczyny wady, w przeciwnym razie proces terapeutyczny może przebiegać bez końca i bez oczekiwanego efektu.

Oto kilka wskazówek do zastosowania w każdej jednostce terapeutycznej.

Zwiększ przewidywalność i kontrolę: pomaga to uniknąć nadmiernego pobudzenia i niepokoju ( ma to duże znaczenie w przypadku dzieci z dużą nadwrażliwością). Na początku wspólnie z dzieckiem ustal plan spotkania poprzez np. narysowanie schematu, przyklejanie na nim naklejek po wykonaniu zadania. Ułatwi to przechodzenie dziecku z jednej aktywności do drugiej.

Ustalenie rytuału na rozpoczęcie i zakończenie zajęć. Pozwoli to dziecku na lepszą orientację w czasie, wyznacz początek, środek i koniec zajęć.

Uprzedzaj o zbliżającym się końcu ćwiczenia czy zmianie aktywności, można użyć minutnik lub klepsydrę.

Proponuj akceptowalne alternatywy- jeśli dziecko nie lubi lub wyraźnie nie ma ochoty na wykonanie danego zadania, zaproponuj inne zadanie, mające taki sam cel.

Wykorzystaj w stosowanych zadaniach zainteresowania dziecka, jest to bardzo istotny czynnik we wzmocnieniu motywacji do dziłania.

Trudne zadania dziel na etapy.

Dostarczaj dziecku potrzebnych bodźców proprioceptywnych przedsionkowych, dotykowych i wzrokowych.

Aktywizuj dziecko, angażując je do zadań ruchowych.

Złam schemat-wstając od stolika, odchodząc od lustra, usiądź na podłodze.

Wykorzystaj rytm, ruch, przestrzeń, słuch.

Nagradzaj dziecko po każdych zajęciach wskazując na jego postępy, dając naklejkę czy pieczątkę.

Motywacja do ćwiczeń to coś, co nie przyjdzie samo. Szczęśliwi są rodzice, których dzieci ,,same chcą’’ wykonywać ćwiczenia, to wspaniale. Pamiętajmy jednak ...