Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Dostosowanie programu nauczania geografii szkoły podstawowej do potrzeb i możliwości uczniów klasy V z niepełnosprawnością inelektualną w stopniu lekkim
Agnieszka Tlałka
Wprowadzenie
Uczniowie z niepełnosparwnością intelektualną w stopniu lekkim realizują tę samą podstawę programową co ich rówiesnicy w normie intelektualnej. Są oni objęci kształceniem specjalnym, które mogą realizować w szkołach specjalnych, integracyjnych lub ogólnodostępnych. W każdym przypadku obowiązkiem nauczyciela jest dostosowanie programu do indywidualnych potrzeb i możliwości tych uczniów (Dz. U. 2017 poz.1578).
W praktyce, w szkołach integracyjnych i ogólnodostępnych wymagania są ustalane indywidualnie. W szkołach specjalnych natomiast, dla grupy uczniów na określonym poziomie nauczania. Uczniowie ci korzystają z podręczniów przeznaczonych dla dzieci w normie intelektualnej. Taki system pozwala na przechodzenie uczniów ze szkół specjalnych do integracyjnych i ogólnodostępnych. Z praktyki wynika, że ta możliwość jest dość rzadko wykorzystywana. Na uwagę zasługuje fakt, że praktycznie wyklucza się możliwość przyswojenia przez uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim treści kształcenia w tym samym stopniu, co przez ich pełnosprawnych rówieśników. (Gołubiew– Konieczna M. , 2006). Celem niniejszego opracowania jest analiza "Programu nauczania geografii dla szkoły podstawowej Planeta Nowa" autorstwa Ewy Marii Tuz oraz Barbary Dziedzic (2017) i dostosowanie go do potrzeb i możliwości uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim.
1. Charakterystyka poznawczego i emocjonalnego funkcjonowania ucznia z niepełnosparwnością intelektualną w stopniu lekkim.
Dzieci z niepełnosprawnością intelektualną różnią się od zdrowych rówieśników pod względem możliwości w zakresie procesów poznawczych, percepcyjnych i emocjonalnych. Częściej występują też u nich wady wzroku, słuchu, niepełnosprawność ruchowa, zaburzenia mowy oraz niektóre choroby np: padaczka (Wyczesany J., 1997).
Uczniów tych charakteryzuje przede wszystkim "upośledzona zdolność myślenia abstrakcyjnego oraz nieudolność syntetycznego ujmowania zdobytych wiadomości i wiązania ich w logiczną całość" (Wyczesany J., 2006,). Procesy myślowe tych uczniów zaburzone są najbardziej w stosunku do normy. Szczególnie dotyczy to porównywania, uogólniania i abstrahowania, natomiast stosunkowo najmniej zaburzone są analiza i synteza. Wraz z wiekiem wzrasta jakość myślenia, ale nadal oparte jest ono na materiale konkretnym, nie osiąga poziomu myślenia abstrakcyjnego (Kościelak 1989, Pasternak 1994, Kirenko J., Parchomiuk M. 2006).
Opisując kolejną z funkcji intelektualnych, pamięć, należy podkreślić, że u dzieci z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim jej pojemność jest ograniczona. Uczniowie z trudem przyswajają nowy materiał, szybko zapominają, odtwarzają niedokładnie, nie potrafią wykorzystać poznanych wiadomości i umiejętności w praktyce. Pamięć ma charakter mechaniczny – praw i zasad dzieci uczą się na pamięć, nie wnikając w ich treść, nie rozumiejąc w jakich przypadkach należy je stosować (Kijewska M., 2006). Jak podkreśla J. Wyczesany ...
