Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Agnieszka Pawłowska
Aktywizacja zawodowa to najlepsza rehabilitacja.
Aktywizacja zawodowa jest formą rehabilitacji niepełnosprawnej osoby dorosłej.
Wielu teoretyków rehabilitacji – właśnie adekwatnemu wykształceniu i zatrudnieniu przypisuje ogromną rolę w całym procesie rehabilitacji i integracji społecznej. To nie tylko zwiększona niezależność ekonomiczna, lecz także uczestnictwo w życiu społecznym, kontakty nie tylko zawodowe, poczucie przydatności i wspólnoty ze społeczeństwem.
Każda osoba niepełnosprawna mimo uszkodzeń organizmu zachowuje pewne sprawności fizyczne i psychiczne, a żadna praca nie wymaga od człowieka wszystkich sprawności (ekspert Międzynarodowej Organizacji Pracy, doktor T. Majewski)
Czynienie wysiłków, aby sprostać wymaganiom usamodzielnienia mimo choroby, dostosowania się do ograniczeń występujących w niepełnosprawności, wyłączenie mechanizmów obronnych (unikanie, rezygnacja, represja, agresja), dostosowywanie planów do realnych możliwości określa się mianem adaptacji behawioralnej (por. T. Majewski, 1995). Wpływa ona także na adaptację i integrację społeczną oraz na poprawę stosunków z rodziną i innymi osobami.
2. Można wyróżnić w procesie rehabilitacji zawodowej trzy etapy:
1. Poradnictwo zawodowe oparte na ocenie zdolności do zdobycia wykształcenia, przygotowującego do pracy (to robimy na poziomie szkolnym)
2. Przygotowanie niepełnosprawnego do zatrudnienia.
3. Opieka doradcza w miejscu pracy.
Rehabilitanci, terapeuci, nauczyciele pracujący z dziećmi i młodzieżą z dysfunkcjami powinni zwracać uwagę na mocne strony podopiecznych i przekazywać im i ich rodzinie (bo często rodzina dokonuje wyborów życiowych) swoje spostrzeżenia i opinie. Głównym celem kontaktu doradcy, z tymi uczniami i ich rodzicami, powinno być zachęcenie do działania przez informowanie, ukierunkowywanie, motywowanie, pokazywanie możliwości, wskazywanie na wszystkie istniejące czynniki ułatwiające ukończenie szkoły i zdobycia zawodu, w tym na pomoc, jaką może zaoferować poradnia psychologiczno–pedagogiczna lub inne instytucje pomocowe (Są różne programy PFRON). Uczniowie ci nie mogą trwać w przekonaniu, że choroba uniemożliwia im autokreację, że zamyka drogę do samorealizacji. Osoba niepełnosprawna musi sobie uświadomić własne ograniczenia oraz skoncentrować się na swoich mocnych stronach.
Przydatność do zawodu można ocenić z punktu widzenia wymaganych w zawodzie:
sprawności sensomotorycznych, takich jak: spostrzegawczość, sprawność motoryczna, koordynacja wzrokowo-ruchowa;
zdolności do: koncentracji i podzielności uwagi, pamięci, logicznego rozumowania, wyobraźni i myślenia twórczego, wyobraźni przestrzennej, percepcji kształtów, percepcji urzędniczej i innych zdolności specjalnych;
charakteru pracy, intensywności rodzajów kontaktów z ludźmi, umiejętności ich nawiązywania i współpracy;
ważnych w zawodzie cech charakteru m.in. odpowiedzialności, samokontroli, dokładności, cierpliwości, odwagi, kreatywności, niezależności; cech wynikających z temperamentu, a więc szybki refleks, wytrzymałość na wysiłek, łatwość przerzucania się z jednej czynności na drugą, umiejętność pracy w warunkach monotonnych, sprawność ekspresji werbalnej itp.
Efektem współpracy wszystkich osób pracujących z dzieckiem powinna być opinia szkolnego doradcy, zawierająca:
v sugerowany ...
