Dyspraksja, czyli syndrom niezdarnego dziecka

Dyspraksja, czyli syndrom niezdarnego dziecka

Dyspraksja rozwojowa jest rodzajem zaburzenia motorycznego o podstawie sensorycznej,

jednym z bardziej powszechnych objawów dysfunkcji

integracji sensorycznej. Jest

zaburzeniem przejawiającym się trudnościami w koordynacji ruchowej, w planowaniu i

wykonywaniu prostych czynności. Ma wpływ na różne aspekty życia: w szkole, grupie

rówieśniczej, w domu. Sprawia, iż pomimo prawidłowego poziomu inteligencji, dzieci nie

potrafią wykonać prawidłowo określonej czynności. Zakłócony jest również rozwój tzw.

mapy ciała, czyli poczucia własnego ciała.

W teorii integracji sensorycznej dyspraksja jest definiowana jako trudności planowania i

wykonywania w prawidłowej sekwencji niewyuczonych, nieuwewnętrznionych zachowań

motorycznych. Nazywana jest również „rozwojowym zaburzeniem koordynacji” w celu

pokazania skali problemu trudności dotykających dorastające dzieci, które nie rozwijają się w

takim samym tempie jak ich rówieśnicy. Według A. J. Ayres przyczyną dyspraksji

rozwojowej są dysfunkcje procesów sensorycznych w ośrodkach kory mózgowej,

odpowiedzialnych za przetwarzanie oraz integrację bodźców sensorycznych, zaburzenia

integracji między wieloma centrami ośrodkowego układu nerwowego, przetwarzania

informacji między nimi.

Przy prawidłowym rozwoju praksji czynności ruchowe są wykonywane automatycznie.

Dzieci z dyspraksją muszą cały czas myśleć, jak zaplanować jakiś ruch, przez co ogranicza

się ich sprawność i tempo uczenia się kolejnych, nowych zadań oraz ich precyzyjne

wykonanie. Istnieje wiele odmian i stopni głębokości dyspraksji, która może mieć charakter

wybiórczy i dotyczyć zarówno motoryki dużej i małej lub motoryki aparatu artykulacyjnego

(dyspraksja werbalna).

Charakterystycznymi objawami dyspraksji są:

 niezgrabność i problemy z koordynacja ruchową;



trudności z koncentracją uwagi;

 brak świadomości zagrożenia;

 nieumiejętność słuchania;



tracenie równowagi podczas zmiany kierunku ruchu;

 zmienianie używanej ręki w trakcie wykonywania czynności i niepewność, której ręki

należy użyć;



trudności z używaniem długopisu, nożyczek i prostych zabawek;

 problemy z dostosowaniem się do szkolnych struktur i rutyny;

 zachowania

agresywne wynikające

z

gorszej

koordynacji

ruchowej

i nieumiejętności kontrolowania ciała;



trudności z nawiązywaniem przyjaźni z powodu słabo rozwiniętych umiejętności

społecznych.

Dzieci z objawami dyspraksji mogą mieć problemy z koordynacją ruchów całego ciała.

Zaburzenie motoryki dużej powoduje, że nie potrafią zręcznie skakać, biegać i się wspinać. W

przeciwieństwie do dzieci nie mających takich problemów, muszą bardzo koncentrować się

na każdym kroku by się nie przewrócić i pokonać trudności. Problemy te są często przyczyną

wycofywania się z kontaktów z rówieśnikami podczas zajęć sportowych. W zakresie

motoryki małej problematyczne dla nich są zadania wymagające pisania i rysowania.

W przeciwieństwie do dzieci rozwijających się prawidłowo, dzieci z dyspraksją nie potrafią

zmodyfikować planu działania, by móc wykonać zadanie poprawnie następnym razem. Dzieje

się tak, ponieważ często nie czują, gdzie znajdują się ich części ciała w przestrzeni ...