Zaloguj się aby ocenić lub skomentować publikację.
Definicja terapii u dzieci mające trudności w nauce czytania i pisania
Najczęściej trudności z czytaniem i pisaniem ujawniają się, kiedy dziecko podejmuje naukę szkolną, a jeszcze ściślej mówiąc – właśnie wtedy, kiedy zaczyna przeżywać niepowodzenia. Nauczyciele zauważają podczas swoich lekcji, że jedne dzieci uczą się szybko, z łatwością przyswajając nowy materiał i nowe umiejętności, natomiast inne, pomimo wielu wysiłków, nie potrafią ich opanować, albo też opanowują w sposób wybiórczy, w niewielkim stopniu. Wyróżnić należy takie przyczyny, które sprawiają trudności w nauce pisania i czytania: przyczyny biologiczne – obciążenia genetyczne, uszkodzenia układu nerwowego spowodowane patologiczną ciążą, uszkodzenia systemu nerwowego w czasie porodu, choroby przebyte we wczesnym dzieciństwie, efekty uboczne otrzymywanych leków, urazy mózgu, deficyty słuchu, wzroku, nieprawidłowa lateralizacja, częste zapadanie na różne choroby, choroby przewlekłe, spowodowana tym absencja, osłabienie wydolności umysłowej, obniżenie możliwości umysłowych – poziom inteligencji poniżej przeciętnej, upośledzenie umysłowe, nadpobudliwość ruchowa i psychoruchowa, zahamowanie ruchowe, syndrom deficytu uwagi i koncentracji, nerwice, przyczyny społeczne, środowiskowe, wśród nich najczęściej wymienia się wadliwie funkcjonującą rodzinę, nieprawidłowe kontakty pomiędzy członkami rodziny, brak jednego lub obojga rodziców, rozbicie formalne lub wewnętrzne rodziny, przemoc i patologię w rodzinie, błędy wychowawcze ze strony rodziców, jak i ze strony szkoły. Znamienne jest, że oprócz czynników dziedzicznych, wpływów, jakim podlega dziecko w okresie prenatalnym oraz czynników chorobowych, w stosunku do wszystkich niemal pozostałych wymienionych przyczyn niepowodzeń można by doszukiwać się psychologicznych uwarunkowań i zależności, a zarazem jakby dodatkowych przyczyn. Niewątpliwie swoje źródło w deprywacji podstawowych potrzeb, traumatycznych przeżyciach, jakich dziecko doświadcza w rodzinie, mają nerwice, zaburzenia zdolności koncentracji i uwagi, zahamowania ruchowe, a także w pewnym stopniu również ADHD.
Często na niepowodzenia szkolne wpływają nie same niezależne od dziecka przeszkody, ale zaburzenia motywacji, czasem trwała niechęć do nauki, fobia szkolna, powstałe po przeżyciu szeregu niepowodzeń. Dziecko oskarżane jest o niechęć do nauki, zmuszane do niej, co, przy niemożności sprostania oczekiwaniom, owocuje jeszcze większą niechęcią do jakiegokolwiek wysiłku, lękiem przed złą oceną, obniżeniem poczucia własnej wartości. Nierzadko dochodzą także zaburzenia zachowania, które są zarówno powodem, jak i efektem niepowodzeń w nauce.
Odpowiednią więc rolą pedagogów, nauczycieli jest dostosowanie form pracy i wymagań do możliwości dziecka tak, aby pomimo wszystko pozwolić mu na przeżycie sukcesu edukacyjnego. Istnieje wiele ogólnodostępnych opracowań z zakresu metodyki nauczania. Problem jednak w tym, że sposoby pracy z dzieckiem przejawiającym trudności powinny zależeć od rodzajów tychże trudności, a ściśle – powinny być zależne od powodujących je przyczyn i dostosowane do zamierzonego, określonego efektu dydaktyczno-wychowawczego. Przede wszystkim więc należy trudności rozpoznać ...
